Wednesday, October 5, 2016

තවත් එක් සිකුරාදාවක් නොවුණු සිකුරාදාවක්!


(2012 ජූනි 29 වැනිදා)

දිනය එළැඹී හෝරා දෙක තුනක් ගතව තිබිණි. කිසි දින අත් විඳ නොතිබුණු ශීත සමයකට මාහට සූදානම් ව සිටින්නැයි හඟවමින් පෙර දිනයට වැඩි ශීතයක් නිවස වෙලා ගනිමින් සියලු කාමර සහ විසිත්ත කාමරය පුරා සිය අණසක පතුරමින් සිටින බව මට පෙනෙන්නට තිබිණ. ස්ථිර පසුබිමක් සාදා දෙන රැකියාවක් පිළිබඳ සඳහනක් තවමත් නැත. විශ්වවිද්‍යාලය දෙසට පා එසවීම කිසිදු අරමුණකින් තොර ගමනක් සඳහා ඉඩ සාදනු ඇතැයි හැඟුණේ තවමත් ස්ථාවර බවට පත් ව නොතිබුණු සිඩ්නි දිවිය පිළිබඳ අනේක සිතුවිලි වීදි පාගමන් තුළදී සිතට නැඟෙන බව අත්දැකීම් විසින් මා වෙත උගන්වනු ලැබ තිබූ හෙයිනි. අවසානයේ මම විශ්වවිද්‍යාල පුස්තකාලයෙන් රැගෙන ආ සිනමා න්‍යාය ග්‍ර‍න්ථයක් අතට ගත්තෙමි.

 ජුන්, පැට්‍රික් සහ මර්සෙලෝ එකිනෙකාගේ කටයුතු සඳහා උදෑසනම පිටව යන්නට ඇත. නවාතැනේ රැඳී සිටිය දී වුව සොයි සහ ක්‍රිස්ටල් කාමරයෙන් පිටතට එන්නේ අවශ්‍යතාවක් වේ නම් පමණක් හෙයින් ඔවුන් අද දවසේ නිවස්න තුළ වේදැයි යන්න පිළිබඳ කිසිදු සඳහනක් පෙනෙන්නට නොතිබිණ. ෆ්‍ර‍න්සුවා පමණක් අපැහැදිලි වදනකින් කුමක් හෝ මා වෙත කියා සිනා සී සිය කාමරය දෙසට ඇවිද ගියේ ය. සති අන්තය ඇරඹීමට පෙර හමුවන සතියේ අවසාන දිනයේ රාත්‍රිය ඝෝෂාවෙන් පිරී යන විසිත්ත කාමරයක් නිර්මාණය කරනා හෙයින්ම ඊට පෙර යම් ඉසිඹුවක් ලබන්නට මෙන් සියලු කාමර උපාංග නිසොල්මන්ව, තිබූ තන්හිම රැඳෙමින් මදෙස බලා සිටිය හ. අද සිකුරාදාවකි!

ගෙවුණු සෑම සිකුරාදාවකම සැදෑවක සිදුවූ පරිද්දෙන්ම අද සවස් කාලය එළඹීමත් සමගම ද ෆ්‍ර‍න්සුවා හා පැට්‍රික් සති අන්තය ආරම්භ කිරීමට සූදානම් වනු පිණිස රාත්‍රී විනෝද සාද සඳහා පිටත්ව යනු ඇත. මර්සෙලෝ ඔවුන් හා එක් වීමට හෝ නැතිනම් සිය මිතුරියක් සමග දකුණු ඇමරිකානු පන්නයේ වෙනයම් සාදයක් වෙත එක් වීමට හෝ ඉඩ ඇති අතර ජුන් නම් සුපුරුදු ලෙසම සිය අනිවාර්ය රේඛා චිත්‍ර‍ කර්මයන් සඳහා විසිත්ත කාමරයේ පුටු කට්ටලයේ හොදම කෙළවර වෙන් කරගනු ඇත. නීල්... ඔව්... ඔහු සිය පෙම්වතියන්ට දෙවැනි වීමට අකමැත්තෙන් ඔවුන් පරදවමින් රාත්‍රී භෝජනයට  මුදල් වියදම් කොට, සිය තකතීරුකම පිළිබඳව තමන්ටම දෙස්දොවොල් තබා ගනිමින් කාමරයේ ඔබ මොබ ඇවිද (කාමරයට පැමිණ සිටියහොත්) පැට්‍රික්ගේත් (නියත වශයෙන්ම) මගේත් නින්දට බාධා එල්ල කරනු ඇත. හායි, ක්‍රිස්ටල්, සොයි (සහ මම) නිශ්චිත සිකුරාදා සවස්වරු සඳහා වෙන් කර නොගත් කාල සටහන් ඇත්තවුන් ලෙස මේ සියල්ල දෙස බලා සිටිනු ඇත.

ශීතය පැරදවීම සඳහා සිදු කරන තරගකාරී ක්‍රියාකාරකමක් වෙනුවෙන් තේ පිළියෙළ කරනු පිණිස උණු වතුර කේතලය සිය කාර්යය අවසන් කර බව මට දන්වා සිටියේ ‘ටික්‘ හඬින් සිය ස්වයංක්‍රීය යතුර අක්‍රිය කරවමිනි. සිනමා යථාර්ථවාදය පිළිබඳ ලියැවුණු ලියැවිල්ලේ දෙවැනි හා තෙවැනි පිටු අතර පොත් සළකුණ රැඳවූ මම තේ කෝප්පයක් වෙනුවෙන් නැගී සිටියෙමි. ඒ හා සමග කෙටි පණිවුඩයක සංඥාව දක්වමින් ජංගම දුරකථනය නාදයක් නිකුත් කළේ ය.

හදිසි අවශ්‍යතාවක් සඳහා මගේ කාර්යාලයට පැමිණෙන්න. ජයේ. කොන්සල් ජෙනරාල්“

සිඩ්නි ශ්‍රී ලංකා වැඩ බලන කොන්සල්වරයා වශයෙන් කටයුතු කළ ජයසේකර මහතා මට මුණගැසුණේ මෙහි ආ පසු අයියාගේ යෝජනාවෙන් මා ඒ කාර්යාලයට ගොඩවැදුණු පසු ය. විදේශ සේවයේ නිලධරයකු වූ අයියාගේ හැඳුනුම්කම හේතුවෙන් එහි නිලධාරී මණ්ඩලය මා වෙත මහත් භක්ත්‍යාදරයකින් සැලකූ අතර ජයසේකර මහතාටත් වඩා මගේ සුවදුක් විමසා බලමින් කටයුතු කළේ ඔහුගේ දෙවැනියා වූ අනුරසිරි මහතා ය.

මට කවදාවත් මිස්ටර් අනුරසිරිව මුණගැහිල නෑ. ඒත් එයා හොඳ මනුස්සයෙක් විත්තිය හැමෝම කියනව. මම කථා කරල තියෙන්නෙ ෆෝන් එකෙන් විතරයි.“

අනුරසිරි මහතාගේ ගුණයහපත්කම් ගැන කී විට අයියා මට කීවේ ය.

එහෙත් මේ පණිවුඩය අනුරසිරි මහතාගෙන් නොවේ. ජයසේකර මහතාගෙනි. මා එහි ගිය එකම එක වතාවක හැර සෙසු සෑම වතාවකදීම මට මුණ නොගැසුණු ජයසේකර මහතා ඉක්මණින් එන්නැයි මවෙත පණිවුඩයක් එවා ඇත්තේ ඇයි?

තේ කෝප්පය සෑදීම පසෙක තබා මම කාමරය වෙත ගියේ ගමනට සුදුසු ඇඟලුමක් සොයාගනු පිණිස ය. රීජන්ට් වීදියේ සිට කිලෝ මීටර දෙකක පමණ දුරින්, සිඩ්නි හාබරය ආසන්නයට වන්නට, හන්ටර් වීදියේ පිහිටා ඇති සිඩ්නි නුවර ශ්‍රී ලංකා කොන්සල් කාර්යාලය දිගු පිට් වීදිය ඔස්සේ ඇවිද ගොස් හෝ ජෝර්ජ් වීදිය ඔස්සේ දිව යන සිඩ්නි නගරයේ නොමිල ප්‍ර‍වාහන බසයක් නැගී ගොස් හෝ පිවිසිය හැක්කකි.

මේ පණිවුඩය කුමක් ද? මම යළිත් කල්පනා කළෙමි. මාගේ සිඩ්නි දිවියේ අපහසුතා කාගෙන් හෝ දැනගෙන කවර හෝ රැකියාවකට මගක් පෙන්වන්නට ජයසේකර මහතාට සිතී ඇත් ද? නැතිනම්, පසුගිය දිනක ගුණරත්නම් වෙනුවෙන් සිඩ්නි කාර්යාලය අභියස පැවති විරෝධතාව ගැන මා දන්නා දෙයක් වේ දැයි ඔහු මා විමසන්නට සූදානම් වනවා වත් ද? මගේ ශිෂ්‍ය වීසාපත හෝ ගමන් බලපත්‍ර‍ය පිළිබඳ ගැටළුවක් වත් ද? මා ඇඳුම් ඇඟලා ගත්තේ සිතට නැගුණු විය හැකි, නොහැකි නානාවිධ සිතුවිලි සමග පොර බදමිනි. රංගගෙන් ඇමතුමක් බව සටහන් කරමින් දුරකථනය නාද වූයේ එවිට ය.

අර කොන්සල් ජෙනරල් එකෙන් එන්න කියල තිබ්බ එකට යනව ද? මමත් එන්න කියල බැලුවෙ... හැබැයි මම තැන දන්නෙ නෑ. ඔයත් එක්කම යන්න එන්න ද?“

එසේ නම් මෙය මෙහි සිටින ශ්‍රී ලාංකික ශිෂ්‍ය ප්‍ර‍ජාව මුණ ගැසීම සඳහා කොන්සල් කාර්යාලය සංවිධානය කරන යමක් බව පැහැදිලි ය. කාර්යාලය සමග කිසිදු හැඳුනුම්කමක් නැති, ආචාර්ය උපාධිය හදාරන්නට පැමිණ සිටින රංගටත් ලැබෙන ආරාධනය පැහැදිලි කරන්නේ එයයි. මම ඔහු එනතෙක් රැඳී සිටින්නට පොරොන්දු වූයෙමි. හෝරාවක ඇවෑමෙන් අප දෙදෙන නොමිල ප්‍ර‍වාහන බස් රථයකින් හන්ටර් වීදි ආසන්නයේ බස් නැවතුමට පිවිසියෙමු.

සිඩ්නි නගර මධ්‍යය නිතර ආරාධනා කර තිබුණේ අහස සිඹින්නට හැකියාවක් ඇති ගොඩනැගිලිවලට පමණි. නගරය හාබර් පෙදෙස වෙත යොමුවත්ම එකිනෙකා පරයමින් අහස දෙසට ගෙල දිගු කරගත් ගොඩනැගිලි පහතින් කුදුව ගමන් ගන්නා ජනී ජනයා පිළිබඳ කිසිදු සැළකිල්ලක් නොගනිමින් ඉහළටම හිස් හරවා ගනිමින් බලා උන් හ. මමත් රංගත් ඒ ගොඩනැගිලි මැදින් ගමන් කරන ජනීජනයා අතරින් පෙරට ඇදුණෙමු. චෙස් පෙත ගැනත්, සිඩ්නි නගරයේ වටපිටාව ගැනත් රංග මා හා සමග නොයෙක් දේ කීවේ ය. හන්ටර් වීදියේ තවත් උස් ගොඩනැගිල්ලක ඉහළ මාලයක සෝපාන දොරටුව විවර වත්ම අපගේ කතා බහ අවසන් වූයේ එහි වූ පිළිගැනීමේ නිලධාරිනිය අපගේ පැමිණීමට හේතු විමසූ හෙයිනි.

මිස්ටර් ජයසේකර මුණගැහෙන්න. මම ප්‍රියන්ත. අපිට එන්න කියල පණිවුඩ එවල තිබුණ...“ මම රංගව ද දක්වමින් කීවෙමි. ඇය පැමිණ දොරටුව විවර කර දී අභ්‍යන්තරයට දිවෙන කොරිඩෝව මවෙත පෑවා ය.

යන්න මිස්ටර් ප්‍රියන්න. මිස්ටර් ජයසේකර හිටිය ඔෆිස් එකේ...“

වෙනත් කිසිදු ශිෂ්‍යයකුගේ සේයාවකුදු නොමැති කොන්සල් කාර්යාලය තුළින් අප දෙදෙනාට ඉදිරියට යාමට සිදුවත්ම යම්කිසි අනතුරක සේයාවක් මසිතට නැගිණි. “ලංකාවට අදාල මොකක් හරි අවුලක්...?? පාස්පෝට් එකේ? රස්සාවෙ??“ එහෙත් එය ක්ෂණිකව මැකී පිළිතුරක් සොයාගත නොහැකි ප්‍ර‍ශ්නාර්ථයක් සිත ඉතිරි වූයේ මා වෙත ලැබී තිබුණු ඇමතුම රංග වෙත ද ලැබී තිබුණු හෙයිනි.

මොකකට ද අපි දෙන්නට එන්න කියල තියෙන්නෙ?“

කිසිදු කලබලකාරී බවකින් තොරව සිය කටයුතුවල නිරත වී සිටි කාර්යාල සාමාජිකයින්ගෙන් කිහිප දෙනෙකුම මා දුටු විගස මුව පුරා සිනා සී හිස සැලූයේ පෙර අවස්ථා කිහිපයකම මුණගැසී හඳුනාගෙන උන් හෙයිනි. ජයසේකර මහතාගේ කාර්යාලයේ දොරටුව විවර කර දුන් එක් අයෙක් එහි වූ පුටු දෙකක් වෙත අප යොමු කළේ ය.

මිස්ටර් ජයසේකර දැන් එයි. වාඩි වෙලා ඉන්න!“

කිසිදු අර්ථයක් වටහාගත නොහැකි මේ කැඳවීම කුමක්දැයි විමසන්නට මා රංග දෙස බැලූමුත් ඔහු කිසිදු කලබලයකින් තොරව කාර්යාලය තුළ තිබුණු බිත්ති සැරසිල්ලක් වෙත නෙත් යොමු කරගෙන සිටියේ ය. ඔහුගේ සැහැල්ලුව මා යොමු කළේ තවත් අසහනකාරී ඉසව්වකට ය.

මොකක් හරි කේස් එකක් වැටිල මාව තනියම ගෙන්නන එක හරි නැති හින්ද රංගටත් කියන්නැති. එයා කාරණේ දන්න නිසා දැන් සද්ද නොකර ඉන්නව!“

මගේ සිතට නැගි සිතුවිල්ල තවත් සහතික කරන සහායකයින් සිත තුළින්ම නැගී මට උදව් කරන්නට විය.

ඇත්තටම ඇයි අපිට එන්න කිව්වෙ කියන ප්‍ර‍ශ්නෙ මෙතෙන්ට එනකම්ම රංග ඇහුවෙ නෑනෙ!!“

ජයසේකර මහතා දොරටුවෙන් ඇතුළු වූයේ උභතෝකෝටිකය තව තවත් විසල්ව නැගෙන්නට පටන් ගනිද්දීම ය. අප දෙදෙන දැකීම ඔහුගේ මුහුණට කිසිදු වෙනස් හැඟීමක් ගෙන ආවේ නැත.

කොහොමද ප්‍රියන්ත?“

මා අවස්ථා කිහිපයකදීම මුණගැසී ඇතත් අද මෙහි පැමිණි රංග හඳුනාගැනීමට ජයසේකර මහතා උනන්දු නොවුණු අතර රංගද නිහඬව වාඩි වී උන්නේ ය. ඉතාම බිහිසුණු, මාගේ සිඩ්නි ශිෂ්‍ය ජීවිතය අර්බුදයකට ලක් කරන යමක්, මා වෙත සන්නිවේදනය වීමට ඉතා ආසන්න බවට හැඟීමක් මා තුළ නැගී ආවේ ය. නොඑසේනම්, රාජ්‍ය තාන්ත්‍රික නියෝජිතායතන ප්‍ර‍ධානියකු සාමාන්‍ය ශිෂ්‍යයකු වන මා ඔහුගේ කාර්යාලයට කැඳවන්නේ ඇයි? මගේ සිඩ්නි මිතුරන් අතරින් තවත් ශිෂ්‍යයකු ද ඒ අවස්ථාවේ කැඳවන්නේ ඇයි?

ප්‍රියන්තල දවල්ට කාල ද?“

ජයසේකර මහතා ඇසුවේ කතා බහකට මුල පුරන්නට මෙනි. ඒ මුල් පැනයට මා පිළිතුරු නොදී තවත් කෙටි කාලයක් ගෙවී ගිය පසු ය.

තාම නෑ“

මේසය මත තිබූ ලේඛණ කිහිපයක් විමසූ ජයසේකර මහතා ඒ කිහිපයකට අත්සන් යෙදුවේ කල්පනාවක නිමග්න වෙමිනි. පෙර දිනවල තරමක විනෝදකාමී ස්වරූපයකින් කතා බහ අරඹන ඔහු කතා බහ ඉදිරියට ගෙන යන්නට කාලය සොයන බව මට හැගී ගියේ ය.

ප්‍රියන්ත!“

ඔහු යළි හඬ එසවූයේ, ඉතා දිගු කාල සමයක් බව මට හැගුණු, තත්පර ගණනාවකට පසු ය.

ඔයාගෙ වැඩ කොහොම ද? මං අහන්නෙ දැන් පෝස්ට්ග්‍රැජුවෙට් එකේ....? ආ.... ඉන්න තැන කරදරයක් නෑනෙ.... මං හිතාන හිටිය ඔයාට කෑමවේලකට එන්න කියන්න... ඔයාගෙ අයියත් ඉතින් අපෙ හිතවතානෙ.... ඒත්... කෝ කොහෙද වෙලාවක් යෙදුණෙම නෑනෙ....“

මගේ කෙටි පිළිතුරු සහ හිස සැලීම් පමණක් අතරින් ජයසේකර මහතා කතාව පෙරට ගෙන ගියේ ය. හදිසියේ කැඳවූ කාරණය පිළිබඳ කිසිදු අදහසක් නොදක්වා ඔහු කල්මැරීම මා තුළ ඇති කළේ ආරම්භයටත් වඩා තිගැස්මකි.

කෙටි නිහඬතාවකින් පසු ජයසේකර මහතා සිය අසුනින් නැගී අප සිටි අන්තයට විත් එහි වූ වෙනත් ආසනයක, අප දෙදෙනාට ආසන්නයෙන්, හිඳ ගත්තේ ය. අනතුරුව තරමක කල්පනාකාරී බවකින් බලා සිටියේ ය.

ප්‍රියන්ත.... සමහර වෙලාවට අපි බලාපොරොත්තු වෙන දේවල් ඒ විදිහටම සිද්ධ වෙන්නෙ නෑ... කරදර සිද්ධ වෙනව ඕනැම කෙනෙකුට... ඒක ලෝක ස්වභාවය... ඒත් අපි කලබල වෙන්න, හිත අවුල් කරගන්න නරකයි... මං හිතන්නෙ ප්‍රියන්ත ටිකකට ලංකාවට ගියොත් හොදයි... අපි බලමු ටිකට් එකක් ගන්න විදිහක්.... අදම නැත්තං හෙට...! ඔයා එද්දි තාත්ත එහෙම එච්චර අසනීපෙකින් හිටියෙ නෑනෙ.... නේද?“

ජීවිතයේ යම් අවස්ථාවක අතිශය අනපේක්ෂිත දේවලට ඔබ මුහුණ දී ඇතැයි මම සිතමි. එහෙත්, එය මෙතරම්ම නොසිතිය හැකි ලෙස පැමිණි අවස්ථා ඔබට මුණ ගැසී තිබේ ද? ඔබ කියන්නට ඉඩ ඇති පිළිතුර මගේ කතාවට වඩා බෙහෙවින්ම අදහාගත නොහැකි එකක් වන්නට ඇතැම් විට ඉඩ ඇති බව මම දනිමි. වසර තිහක් තිස්සේ යුද්ධයක් පැවති, භීම සමයන් දෙකක් අතීතයට එක් වූ රටක ජීවත් වූ ඔබ අත්විඳි වේදනා මා කෙසේ නම් අනුමාන කරන්න ද?

එහෙත්, උදෑසන තේ කෝප්පය සාදන්නට වතුර උණුවී අවසන් බව කේතලය ‘ටික්‘ හඬින් දන්වා සිටි මොහොතේ පැමිණි දුරකථන කෙටි පණිවුඩයත්, මා ඉදිරිපිට හිඳ ජයසේකර මහතා කී අවසන් වදන් කිහිපයත් අතර ගෙවී ගිය කාලය හා ඒ අතර සිදුවූ සිදුවීම් කිසිදු අයුරකින් කියවාගන්නට නොහැකි ව ළදරුවකු ලෙස මා කල් ගතකොට ඇති බව මට පසක් වූයේ නිමේෂයකිනි.

සෙමින් නැගී ගොස් ජයසේකර මහතා සමග පසෙකට වී කතා කරන රංගත්, විටින් විට හිස යොමා මදෙස බලා වේදනාබර මුහුණින් එකිනෙකා කොඳුරමින් පිටව යන කාර්යාල සාමාජිකයිනුත්, සිය පරිගණකය ඔස්සේ ලංකාවට ගුවන් ටිකට් පත් විමසන අනුරසිරි මහතාත් මට පෙනුණේ කවර හෝ ලොවකින් පැමිණ මා වටා සරන පිරිසක් ලෙසිනි. එකදු කඳුලක් හෝ නෙතට නොආව ද දැඩි යමකින් මගේ දෙකන් හිර කොට ඇති බව මට දැණින.

හෙට ගන්න පුළුවන් ටිකට් එකක් හැබැයි මෙල්බර්න්වලින්... එහෙට යන්න වෙයි.“ අනුරසිරි මහතා කියා සිටියේ සියළු සෙවීම් කෙළවර ය.

ප්‍රියන්ත තව බලන්න... අද රෑ හරි හෙට පාන්දර හරි සිඩ්නිවලින්ම නගින්න ලැබෙනව නම් හොඳයිනෙ...“

යළි නවාතැනට ඒම සඳහා නැගී සිටි මා වෙත ජයසේකර මහතා කීවේ ය. මම හිස සලමින් ඔහුට එකඟ වීමි.

හන්ටර් වීදියේ උස් ගොඩනැගිලි මුදුන් සුපුරුදු ලෙස අහසට නෙත් යොමා සිටිය හ. කෙමෙන් නැගෙන ශීතය වළකාගන්නට තරමක් ඝණැති ඇඳුමින් සැරසුණු ගැහැණු සහ පිරිමි ඒ තුංග ගොඩනැගිලි අතරින් ඒ මේ අත ඇවිද යමින් සිටිය හ. අද සවස් කාලය එළඹෙත්ම මේ ගොඩනැගිලි වෛවර්ණ බුබුළින් සැරසී තමන් සූදානම් බව කියා සිටිනු ඇත. රාත්‍රියේ විවර වෙන අනේක දොරටුවලින් බොහෝ පිරිස් ඇතුළු ව සිය සතුටු සාද අරඹනු ඇත.

එසේ වුවද, ඒ සිකුරාදාවක් නමුත් තවත් එක් සිකුරාදවක් නොවන බව ඔවුන් නොදැන සිටිනු ඇත.

මම රංගට ඈතින් මතුව අප දෙසට එන නොමිල බස් රථය දැක්වූයෙමි.

අරකට නැගගමු!“

Saturday, September 17, 2016

ශීතයත් සමග පත්තර...


නිහඬ පාළු මාවතෙහි ඈතට නෙත් යොමු කළ මම කිසිවකු හෝ දකින්නට වෙත්දැයි විමසා බැලුවෙමි. වේලාව රාත්‍රී අට පසුවෙමින් තිබිණ. වීදි ලාම්පු, නිශ්චිත දුරින් යුක්තව රැ‍ෙමින්, සමාන ආලෝක කදම්භ නිකුත් කරමින් අඳුර නසා දමා තිබුණ ද කිසිදු මිනිස් රුවක් මගේ නෙතට හසු වූයේ නැත. අතැති පත්තර සහ දැන්වීම් බන්ඩල අතරින් එකක් ගත් මම එය මගේ ඉදිරියෙහි වූ නිවසේ ලියුම් පෙට්ටිය පසෙක වූ රවුම් හැඩැති බිලය තුළට දැමූවෙමි.

නාරදත් මමත්, ඔහුගේ නිවසේදී සකස් කරගත් පත්තර සහ දැන්වීම් බන්ඩල සමග මේ පෙදෙසට පැමිණියේ රාත්‍රී හතට පමණ ය.

“අපි ප්‍රියන්තට රස්සාවක් හොයමු. ඒත් එතකං මට පුළුවන් පත්තර බෙදන ඕඩර් එකක් භාරගන්න. ඔයාටයි මටයි පුළුවන් හවස් වරුවල ගිහින් මේ පැත්තේ ගෙවල්වලට ඒවා බෙදන්න... ලොකු ගාණක් නෙවෙයි. සතියකට ඩොලර් 50ක් 100ක් හොයාගන්න පුළුවනි. ඔයාගෙ කෑම බීම වියදමවත් අඩු ගාණෙ...“

නාරද මේ කතාව කීවේ මුලින්ම මා ඔහුගේ නිවසට ගොඩ වැදුණු දිනයේ ය. ඉන් පසු, මේ අද සවස් වරුවේ, මුල් හමුවෙන් සතියක් ගත වන්නට මත්තෙන් මා ඔහුගේ නිවසට යළි ගොඩ වැදුණේ පත්තර සහ දැන්වීම් බන්ඩල වෙන්කොට, සුදුසු පරිදි සකසා නිවෙස් වෙත බෙදා හැරීමේ කටයුත්ත හා එක් වන්නට ය. යෝජනා කළ පරිද්දෙන්ම ඔහු සිය අදහස ක්‍රියාවට නංවා තිබිණි.

ප්‍රාදේශීයව මුද්‍ර‍ණය කෙරෙන ප්‍ර‍ජා පුවත්පත් සහ විවිධ වෙළඳ ආයතනවලින් නිකුත් කරන වෙළඳ දැන්වීම් තම ප්‍රදේශයේ හෝ ආසන්න ඉමක ඇති නිවාස වෙත බෙදා දීමෙන් යම් මුදලක් සොයා ගැනීම සිඩ්නිය මතු නොව ඕස්ට්‍රේලියාවේ බොහෝ නාගරික පෙදෙස්වල පහසු කටයුත්තකි. මාසයක සමස්ථ වැය ඉන් පියවාගත හැකි නොවූව ද අප වැනි අසීරුතාවලින් පෙළෙන්නන්ට ලැබෙන මුදල යම් අස්වැසිල්ලක් සාදා දෙන්නට හේතු නොවෙන්නේ නොවේ. එක් එක් ප්‍ර‍ත්‍ය නගර හා ගම්මානවල වෙසෙන ප්‍ර‍ජාව ඉලක්ක කර ගත්, නොමිලේ නිකුත් කෙරෙන, ප්‍ර‍ජා පුවත්පත්වල ආසන්න දිනවල ආසන්න භූ කලාපයේ ප්‍ර‍වෘත්ති ද, ඒ කලාපය හා බැඳුණු විශේෂාංග ද ලියැවී ඇත. එහෙත් ඒ පුවත්පත්වල වැඩි ඉඩක් පිරී ඇත්තේ කලාපයේම වෙළඳ ආයතන හා සේවාවල දැන්වීම්වලිනි. ආසන්න නගරයේ සුපිරි වෙළඳ සැළක ඉදිරි සතියේ මිල පහළ හෙළන භාණ්ඩවල සිට සුළු වෙළඳ සේවා සහ අමතර රැකියා ගැන ද, කලාපයේ විකිණීමට හෝ කුලියට දීමට ඇති නිවාස හා නිවාස ඒකකවල සිට ආසන්න නගරයේදී ශ්‍ර‍මය සපයන ලිංගික ශ්‍ර‍මිකයින් ගැන ද තොරතුරු ඔබට පහසුවෙන්ම ඔබේ නිවසේ තැපැල් පෙට්ටියට අනවසරයෙන්ම දමා යන මෙම පුවත්පත්වලින් ලබා ගත හැක.

නාරද මට පෙන්වූ වීදිය දිගේ තවත් පියවර කිහිපයක් ඉදිරියට ගිය මම නිවැසියකු පිළිබද කිසිදු සංඥාවක් නොදල්වා නිසොල්මන්ව අප දෙස බලා සිටින විසල් නිවාස කිහිපයකම තැපැල් පෙට්ටිවලට මා අත වූ බන්ඩල ඇතුළු කළෙමි. හෙට උදෑසන මේ ප්‍ර‍ජා පුවත්පත් සහ දැන්වීම්වලින් අති විශාල ප්‍ර‍මාණයක් මේ නිවැසියන් විසින් දිග හැර නොබලාම නිවස පසෙක වන ප්‍ර‍තිචක්‍රීකරණය සඳහා වන ඉවත ලන දෑ බහා ලන බඳුන් තුළට හෙලනු ලැබෙනු ඇත. සැබවින්ම දස දහස් ගණනින් මුද්‍ර‍ණය කර බෙදා හැරිය ද මේ පුවත්පත් හා පත්‍රිකා අතරින් පාඨකයකු හෝ පාරිභෝගිකයකු නෙත හමුවට යන්නේ ඉතා සුළු සංඛ්‍යාවකි.

“මම මේ වැඩේ පටන් ගන්න එක ගැන වයිෆ් නං එච්චර සතුටු වුණේ නෑ. ඒත් ඉතින් මම කිව්ව මගෙ බඩ බහින්නත් එක්ක ව්‍යායාමෙටත් එක්ක ඇවිදින එක හොඳයි කියල“

නාරද සිනාසෙමින් මා හා පැවසූයේ පුවත්පත් හා දැන්වීම් බන්ඩල සකසන්නට අප මුණගැසුණු හවස් වරුවේ ය. ඔහුගේ නිවස පසුපස වූ ගරාජයක සැළකිය යුතු කොටසක් පිරෙන්නට තරම් පත්‍ර‍ සහ දැන්වීම් මිටි ගොඩ ගසා තිබිණ. ඒ එකින් එක වෙන්ව ගෙන, එක් එක් නිවසකට යොමු කරනු පිණිස බන්ඩල සැකසීම ඉමහත් කාලයක් වැය කළ යුතු ව්‍යායාමයකි.

“මේව වෙන වෙනම සෙට් කරලම දෙනව නං හැමෝම මේ වැඩේ කරයි. මේකෙ අමාරුම හරිය තමයි මේ සෙට් හදාගන්න එක.“

නාරද පැහැදිලි කළේ ය.

මේ කටයුත්ත සම්බන්ධීකරණය සිදු කරන ආයතනය අප වෙත පුවත්පත් හා දැන්වීම් ලබා දෙන්නේ වෙන් වශයෙන් මිටි බැඳ ය.

“ඉතින් දැන් අපිට පුළුවන් ද මේ සේරම බෙදල ඉවර කරන්න? මෙතන මහ ගොඩක්නෙ!“

වැය කළ යුතු කාලය හා සැසඳීමේදී මට පෙනුණේ මෙය නිමකරන්නට අසීරු ඉලක්කයක් ලෙස ය.

“ඔක්කොම බැරි වෙයි. ඒත් අපිට දුන්න ඒරියා එකේ අපි සෑහෙන තරමක් බෙදන්නම වෙනව. උන් චෙක් කරල බලනව. නැත්තං ඉතිං ඕනෙ කෙනෙකුට පුළුවන්නෙ මේ මිටි අරන් විසි කරල දාල, බෙදුව කියල සල්ලි ගන්න.“

වීදියේ අනෙක් කෙළවර ඈතින් මතුව එන රුව පැහැදිලි නැති වුව ඒ නාරද බව මට සැකයක් නැත. පාළු මගෙහි තනිව ඇවිද යන්නකු මේ රාත්‍රියක මුණගැසීම ඉතා විරල සිදුවීමක් බැවිණි. සිය ජැකෙට්ටුව ඉදිරියට හකුලා ගනිමින් නාරද ඇවිද ආවේ ක්‍ර‍මයෙන් ඉහළ නැගෙන ශීතයෙන් මිදෙන්නට යත්න දරමිනි.

“මම අතන වංගුවෙන් උඩහටත් දාල එන්නම්. ප්‍රියන්ත මේ පැත්තෙ කෙළවරටම යන්න“

නාරද මට කීවේ සිය රථයේ පසුපසින් යළි බන්ඩල එකතුවක් අතට ගනිමිනි.

පුවත්පත් නොමිලේ දස දහසින් මුද්‍ර‍ණය කර බෙදන්නට සමත් ප්‍ර‍ජා පුවත්පත් සේවා අප රටේදී මුණ ගැසෙන්නේ නැත. එහෙත් ඉඳහිට පත්තර තට්ටුවල මහා පත්තර අතරින් අසීරුවෙන් හිස හොවා මදෙස බලා සිටින, ආකර්ෂණීය ජාතික පත්තර අතර වැතිර සිටින කුඩා ප්‍රාදේශීය ‘පත්තර පැංචන්‘ තවමත් සිහියට නැගීම අසීරු නොවන්නේ, නොදන්නා යම් පිරිසක් අනේක ගැහැට විඳ ඒ අප වෙත එවන්නට කටයුතු කරන්නේය යන හැඟීම ඒ දකින සැමවිටම මසිතට නැග එන හෙයිනි.

චෙස් ක්‍රීඩකයෙකුව මධ්‍යම පළාත් චෙස් සංගමය හා ඇසුරු කළ සමයේ සරත් සර් මුල් වී රෝනියෝ මුද්‍ර‍ණයෙන් එළි දැක්වූ ‘චතුරංග‘ චෙස් සඟරාව මුල සිටම මා ආකර්ෂණය කළ අපූරු ලේඛණයකි. මහා ප්‍ර‍මාණවලින් මුණ ගැසෙන, වෛර්ණ විදේශීය චෙස් සඟරා අතර සිංහලයට නැගූ චෙස් සඟරාවක් මුණ ගැසීම එකල මා පුදුම කරන්නට මෙන්ම සතුටු කරන්නටත් හේතු සපයා දුනි. සති අන්තයේ අප සොයා යන චෙස් තරගාවලි අතරතුර ‘චතුරංග‘ අපට හමු වෙයි. ලෝක ශූරයන්ගේ විත්ති හා තරග, දෙස් විදෙස් තරග තොරතුරු, චෙස් ලොව හා බැඳි අපූරු අන්දර කුඩා කළු සුදු රෝනියෝ පිටු කිහිපයක රැඳී අප නෙත ගැටෙයි.

“ප්‍රියන්තට පුළුවන් ද ‘චතුරංග‘ භාර අරන් කරන්න?“

උසස් පෙළ නිමා වූ විගසම වාගේ දිනයක සරත් සර් විමසූ විට එයට එකඟ වන්නට මම දෙවරක් කල්පනා කළේ නැත. පරිගණක භාවිතය නැගී විත්, මුද්‍රිත සිංහල චෙස් ක්‍රීඩා ලේඛණයකට ඇති ආකර්ෂණය පහළ බසින තෙක්මත්, විශ්වවිද්‍යාල අධ්‍යාපනයේ අවසන් සමයේ මාගේ ශාස්ත්‍රීය කටයුතු ඉහළ නගින තෙක්මත් හා ඒ සියල්ලටම වඩා සිංහල බසින් චෙස් ගැන ලියමින් හා සංස්කරණ කටයුතුවලටද දායක වෙමින් එක්ව ආ ක්‍රීඩා සාහිත්‍යයට ලැදි ගුරු මිතුරු සමාගමයන් කාලය විසින්ම, එකිනෙකාගේ පුද්ගල ජීවිතවල සිදුවූ විවිධ වෙනස්කම් හේතුවෙන්, ගිලගන්නා තෙක්මත් මම දස වර්ෂයකට ආසන්න කාලයක් ‘චතුරංග‘ සංස්කාරකවරයා ලෙස උන්නෙමි. 19 වන සියවසේදී මුණගැසෙන විල්හෙල්ම් ස්ටිනිට්ස්ගේ පටන් 20 වන සියවසේ මධ්‍ය සමය දක්වා ම හමු වූ ලෝක ශූරයින්ගේ ජීවන විත්ති ද, වෙනත් චෙස් තොරතුරු ද, මෙරට ක්‍රීඩා බිමේ සිදුවන අකටයුතුකම් හෙළි කළ තීරු ලිපියක් වූ ‘බෑඩ් නයිට්ගේ එල් අකුර‘ ද ලියමින් ගත කළ ඒ සමය චෙස් පෙත හා එක්ව ගෙවුණු අති සුන්දර කාල සීමාවකි.

“මට ඔයාලගෙ මේ චෙස් සඟරා වැඩේ ගැන හරිම පුදුමයි. කොහොමද මේ කීප දෙනෙක් එකතු වෙලා, පළාත් සංගමේක ඉදගෙන වැඩ කරන ගමන්, මේ වගේ එකක් සිංහලෙන් කරන්නෙ?“

කොළඹ පාසැලක චෙස් ක්‍රීඩකයකුගේ පියෙකු වූ නන්නෙත්ති මහතා කවර හෝ තරගාවලියකදී මා මුණගැසෙන්නට පැමිණ අපගේ කාර්යය අගයමින් කතා කළේ ය. රෝනියෝ මුද්‍ර‍ණයෙන් සමුගෙන තිබුණු චතුරංගය පිටු 24ක පමණ කළු සුදු ඩුප්ලෝ මුද්‍රිත සඟරාවක් ලෙස ඒ වන විට නිකුත් වෙමින් තිබිණ.

“මං කැමතියි ඔයාලට උදව් කරන්න. මං ගහල දෙන්නම් කලර් කවරයක්!“

ජීවිතයේ ඇතැම් තැන්වලදී අපිට අනෙකකුගේ වෙහෙසකර කටයුතු පිළිබද දැඩි උනන්දුවක් දක්වමින් සිය කාලය, ශ්‍ර‍මය හෝ මුදල් කැප කරමින් උදව් කරන්නට පෙළඹෙන මිනිසුන් මුණ ගැසෙති. සිඩ්නියේ බටහිර පෙදෙසක නොදන්නා බිමක මා හා සමව ශීතය විදිමින්, මගේ අපහසුතා දුරු කරන්නට තැත් දරන නාරදත් කොළඹ කොහෝ හෝ සිහියට නගා ගත නොහැකි පාසැල් බිමක මට හමුවූ නන්නෙත්ති මහතාත් ඒ දුලබ විශිෂ්ඨ මිනිසුන් අතර සාමාජිකත්වය හිමිකරගත් අය වෙති.

මවිසින් සපයා දුන් සැලැස්මට අනුව ඔප කඩදාසියක මුද්‍රිත වර්ණවත් ‘චතුරංග‘ සඟරා පිට කවර මිටියක් රැගෙන නන්නෙත්ති මහතා කොළඹ කොටුව දුම්රිය ස්ථානයේ වේදිකාවක දී යළි මා හමු විය.

“ඔයාල කරන වැඩේට මට කරන්න පුළුවන් උදව්ව මෙච්චරයි. ලංකාවේ ඉන්න සිංහලෙන් විතරක් කියවන දරුවන්ට ඔයාලගෙ සඟරාව නිසා වෙන්නෙ ලේසි පාසු සේවයක් නෙවෙයි. මේ ටික අරන් ගිහින් මේ පාර සඟරාව ප්‍රින්ට් කරන්න. ඊට පස්සෙ මටත් එක කලාපයක් එවන්න!“

මුදල් පිළිබද සඳහනක් නොකරමින්, අද දවස මුහුණුවර පවා සිහියට කැඳවාගත නොහැකි ඒ කුඩා මිනිසා, සිය අත තිබූ කවර මිටිය මා අත තබමින් කීවේ ය. ඔහු විසින් ලබා දෙන්නට පොරොන්දු වූ කවර එකතුව ලබා ගන්නට මම නුවර සිට කොළඹ දක්වා පැමිණියේ ඒ ආසන්නයේ ඒ වන විටත් ‘හොස් හොස්‘ හඬ නගමින් නවතා තිබුණු දුම්රියෙනි.

“මට වැඩට යන්න පරක්කු වෙනව. මම යන්නම් ප්‍රියන්ත. අපි ආයෙමත් දවසක මුණගැහෙමු!“

පළමු සහ එකම වතාවට වර්ණවත් පිට කවරයක් සමග ආ චතුරංග යළි කළු සුදු පිට කවරයක් වෙත හරවන්නට අපට සිදු වූයේ මුදල් ගෙවා වර්ණ කවරයකට යන්නට තරම් සංගමය පොහොසත් නොවූ නිසා ය. ඒ හැරුණු විට, ‘යළි හමුවෙමු‘ කියා කොටුව දුම්රිය පොළෙන් පිටව ගිය නන්නතේති මහතා ද ඉන් පසු කිසිදු දිනෙක මට මුණගැසුණේ නැත.පොරොන්දු වූ ලෙස වර්ණ පිට කවරය සහිත චතුරංග පිටපතක් ඔහු වෙත යැවූ මුත් බොහෝ පාසැල් සිසුන් පරිද්දෙන් තරගාවලියකින් දෙකකින් පසු ඔහුගේ පුතණුවන් ද චෙස් බිම හැර ගොස් තිබිණ.

“අපි අදට මෙතනින් නවත්තමු. ලබන සතියෙ වෙලාවක තව ටිකක් බෙදමු“

නාරද වෙහෙසකර මුහුණින් යුතුව වීදි කෙළවරින් මතු වෙමින් මට කීවේ මෝටර් රථය වෙත ඇවිද යමිනි. ඒ වන විටත් රථයට පුරවාගත් බන්ඩලවලින් සැළකිය යුතු ප්‍ර‍මාණයක් වීදි අද්දර වූ නිවාස වෙත බෙදන්නට අපට ඉඩ ලැබී තිබිණ.

“ප්‍රියන්තට සිටි එකට යන්න ට්‍රේන් එකකට දාන්න මට පුළුවන්. ඒත් ඊට කලින් අපි ගෙදර ගිහිල්ල කෑම ටිකක් කාල ඉදිමු“

රථය පණ ගන්වමින් නාරද කීවේ ය.

Sunday, April 24, 2016

බටහිර දෙසට පළමු වරට...!

(2012 ජූනි)

දුම්රිය ස්ට්‍රැත්ෆීල්ඩ් දුම්රියපළ පසු කරමින් තිබිණි.

සිඩ්නි චෙස් ඇකඩමියේ කටයුතු පිණිස බටහිර දෙසට ඇදෙන දුම්රියක නැගී ආ කාලයේ මා පැමිණ තිබුණේ බර්වුඩ් දුම්රියපොළ වෙත පමණි. ස්ට්‍රැත්ෆීල්ඩ් යනු බර්වුඩයට පසු හමුවන දුම්රියපොළ ය. එය පොල්ගහවෙල නැතිනම් මහව හන්දිය දුම්රියපොළ සිහි කළේ එක් ඉලක්කයක් ඔස්සේ ඇදී ආ දුම්රිය මග දෙපසකට බෙදා හරිමින් ගමනාන්තයන් දෙකක් වෙත දුම්රිය යොමු කළ හෙයිනි. බටහිර දෙසට විහිදුණු මාර්ගය පැරමටා සහ බ්ලැක්ටවුන් පසු කරමින් පෙන්රිත් හරහා බ්ලූ මවුන්ටන් කදු ශිඛර දෙසට හෝ රිච්මන්ඩ් ප්‍ර‍ත්‍යන්ත වෙත ජනයා කැටුව යන්නට සූදානමින් සිටි අතර යළි උතුරට හැරුණු මග එපින් ප්‍ර‍ත්‍ය නගරයේදී සිඩ්නියේ සිට එන උතුරුබඩ මාර්ගය හා එක් වීමට දිව ගියේ ය.

මුල් වරට ඇස ගැටෙන බටහිර ඉම් පෙදෙස් දෙස දුම්රිය කවුළුව තුළින් මම බලා සිටියෙමි. වේගයෙන් පසු වී යන දර්ශන පෙළ විටෙක වීදිවලින් බර වී එකිනෙකට ආසන්නයෙන් පෙළ ගැසී තිබුණු නිවාස පන්ති ද, දිගු යායට විහිද ගිය ප්‍ර‍ත්‍ය නගරබද ගොඩනැගිලි ද, සුවිසල් දුම්රිය එකලස් කරන හෝ අලුත්වැඩියා කරන අංගනද මවෙත රැගෙන ආවේ ය.

මා අද හමුවන මිනිසා, නාරද, කවරෙකු විය හැකි ද? මවිසින් මින් ඉහත පළ කරන ලද ‘සිඩ්නි සිතුවිලි‘ ලේඛණ කියවා මවෙත ඊමේලයක් එවා තිබුණු ඔහු මා හමුවන්නට කැමැත්තෙන් පසුවන බව ලියා තිබුණේ ය.

“ඔබ අපට කැපෙන කෙනෙක් බව පෙනෙනවා. වෙලාවක මුණගැහෙමු!“ යනුවෙන් සදහන් කරමින් අවසන් කර තිබුණු ලිපියේ කෙළවර ඔහුගේ දුරකථන අංකයද ලියා තිබිණි. ඒ දුරකථන අංකයට මා ඇමතුමක් දුන්නේ දින දෙකකට පෙර හවස්වරුවක ය.

“හරිම සතුටුයි ප්‍රියන්ත කතා කරපු එක නම්... එන්න පුළුවන් ද පැරමටාවලට අනිද්ද උදේම? මම අනිද්ද නිවාඩු. අපිට ටිකක් කතා කළ හැකි!“

බටහිර දෙසට දිවෙන දුම්රියේ ජනේල කවුළුවක් අසළ අසුන් ගෙන මා මේ ගමන් කරමින් සිටින්නේ ඔහු හමුවන්නට ය. ඔහු කුමන වයසක, කුමන තරාතිරමක, කොයි ආකාරයක මිනිසකු දැයි යන්න පිළිබ කිසිදු අදහසක් නැතිව මා මේ යන ගමනට අර්ථයක් තිබේ ද?

නැත! එක්තරා අයුරකින් මම ඔහුව ද, ඔහු මාවද හඳුනාගෙන අවසන් ව ඇත. නන්නාඳුනන මිනිසුන් සමූහයක් අභියස සිටින ඔබ එහෙන් මෙහෙන් නැගෙන විසිරුණු දේශපාලනික කතාබස් අතරතුර ඔබට සමීප අදහස් දරන්නකු හඳුනාගන්නේ කොයි ලෙසකින් ද, මොහොතකින් ඔහු හෝ ඇය සමග අදහසක් දෙකක් හුවමාරු කරගන්නේ කොයි ලෙසකින් ද එලෙසම මා නාරද වෙත එක් පියවරකින් සමීප වී හමාර ය. ඔහු මා ලියන ‘සිඩ්නි සිතුවිලි‘වල රසිකයෙකි. මා මෙන්ම හෝ වෙනයම් අයුරකින් මෙරටට ආ ඔහුට මා විඳි මේ හැඟුමන් හමුවී තිබෙනු සැක නැත. මා ලියූ ලේඛණවලින් ඔහු හඳුනාගන්නා ඔහුගේ අතීතය යළි හිස ඔසවා විත් මට ද අත වනයි. එක් අතකින් ඔහු අද මුණගැසෙන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ ඔහුගේ අතීතයම විය හැක. එසේනම් මේ මාගේ අනාගතය ද?

අනෙත් අතට මා මේ යන ගමනින් මා විදින ගැහැටින් මිදී යම් පිළිතුරක් සොයාගන්නට... ඔව්... යම් රැකියාවක් පිළිබද අදහසක් සොයාගන්නට මට ඉඩක් ලැබේවි ද? මේ හමුවන අමුත්තා මගේ සිඩ්නි ජීවිතයේ කටොළුවලින් මා ගලවා ගන්නට හැකි විශ්වකර්ම මිනිසකු වී නම් යන ‘සිහින සිතුවිල්ල‘ ද මවෙත නොමැත්තේ නොවේ. ඔහුගේම තැනක රැකියාවක් මා වෙත දෙන්නට තරම් ඔහු පොහොසතකු නම්...?

දුම්රිය ක්ලයිඩ් දුම්රියපොළ පසු කරමින් තිබිණ. ඊ ළග දුම්රියපොළ පැරමටා බව දුම්රියෙහි ආරක්ෂක නියාමකවරයා අපට දැනුම් දෙන හ ඇසෙයි.

Next Station, Parramatta!”

පැරමටා දුම්රියපොළට දුම්රිය සේන්දුවත්ම මගීහු රැසක් ආසනවලින් නැගිට දොරටු වෙත රැස් වන්නට වූ හ. මහා මාර්ගයට තරමක් ඉහළින් පිහිටි අංගනයෙන් පිටතට එන මගීන්ට දුම්රියපොළින් පිට වීමේ දොරටු සහා සෙමින් කැරකැවෙන පඩි පේළි මතින් හෝ විදුලි සෝපානය මතින් හෝ පිවිස පහළ මාලයට බැසිය යුතු විය.
මම නාරදට දුරකථන ඇමතුමක් ගතිමි.

“මම බැහැල ඉන්නෙ“

“ඔව්. ඔහොමම පහළට එන්න. මම පල්ලෙහා ඉන්නව.“

මම පිටවීමේ දොරටුව අසළට පැමිණෙන විට අනෙත් පසින් පැමිණි එතරම් උසක් නැති තලෙළු මැදි වියෙහි වූ ඔහු  සිනාමුසු ව මවෙත අත දිගු කළේ ය.

“මම නාරද!“

මම ඔහුගේ අත අල්ලා ගනිමින් ඔහු පිළිගතිමි.

“ඉතින් ප්‍රියන්ත...?“
පැරමටා - බටහිර දුම්රියෙන්...

ඔහුගේ ‘ඉතින් ප්‍රියන්ත‘ යන වදන්වල දිගු සංවාදයකට මුල පිරීමේ ලකුණක් විය. කොතනින් පටන්ගත යුතුදැයි යන්නට අදහසක් මවෙත නොවූ හෙයින් මම කිසිත් නොබිනීමි. මවෙතින් පිළිතුරක් නොවිමසමින්ම, මහා මාර්ගයට නොපිවිස, උමං මගක් දිග දිවෙන වෙළ සැලින් පිරි මාවතක් ඔස්සේ  මා කැවාගෙන ඔහු අසළ වූ ආපන සැලකින් සිසිල් බීම කෑන් දෙකක් මිලට ගෙන එකක් මවෙත පෑවේ ය.

“අපි මොනව හරි බොමු!“

නාරද තුළින් විද්‍යාමාන වූයේ සැහැල්ලු බවකි. ඔහු මට වඩා තරමක් වයසින් වැඩි අයෙකු වූයෙන් මම කතාව ඇරඹූයේ තරමක ගෞරවයකින් යුතුව ඔහු අමතමිනි.

“මිස්ට නාරද ළපාත ද පදිංචිය?“

“මම ඉන්නෙ බ්ලැක්ටවුන් කිට්ටුව... මට මිස්ට නාරද කියන්න ඕනෙ නෑ. නිකම්ම නාරද කිව්වම ඇති. ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඔය බොරු මිස්ට කෑලි දාන්නෙ නැහැනෙ. නම කියන්නෙ නම!“

ඔහු සිනාසී පිළිතුරු දුන්නේ ය.

බොහෝ සැහැල්ලුවෙන් මා හා කතාවට වැටුණු නාරද ජයවර්ධනපුර විශ්වවිද්‍යාලයේ ඔහුගේ අතීතය ගැනත්, විශ්වවිද්‍යාල දිවියෙන් පසු මැදපෙරදිග ඔහු කළ රැකියාවන් ගැනත් මා වෙත විස්තර කළේ ඒ අතීත වෘත්තයන් විමසා දැනගන්නටම මා ඔහු සොයා පැමිණි බව විශ්වාස කරන පරිද්දෙනි.

“මම සිඩ්නි ආවෙ පීආර් ලැබිල දැන් අවුරුදු 20කට විතර උඩදි... මෙහෙ ජීවිතේ පටන් ගන්න හරිම අමාරුයි. ලොකු කට්ටක් කන්න වෙනව. ප්‍රියන්තගෙ බ්ලොග් එක කියවද්දි මට තේරුණා ඔයා ලියන කතාවල තියෙන ඇත්ත. අනික මමත් සාහිත්‍යයට කැමතියි. ඔයාට හොට ලියන්න පුළුවනි. අපි මෙහෙ මේ සිංහල සංස්කෘතික හමුවත් එක්ක එහෙම සෑහෙන වැඩ කරනව. ප්‍රියන්ත අපිට වටිනව....“

ඔහුගේ කතාව අතරතුර අපි යළිත් පැරමටාවලින් දුම්රියක නැගී බ්ලැක්ටවුන් දක්වා, ඔව්... තව දුරටත් බටහිර දෙසට... ගමන් කළෙමු.

“මෙහෙ වෙස්ට් එකට එච්චරම මිනිස්සු එන්න කැමති නෑ. සල්ලි වැඩි වෙද්දි හැමෝම ටික ටික දකුණට යන්න බලනව. බ්ලැක්ටවුන් වගේ පැති කලබල තියෙන පැති කියලයි හැමෝම හිතන්නෙ. කල්ලො ටිකක් වැඩිපුර ඉන්නෙ මෙහෙ. ඉහිට රණ්ඩු නෑ නෙවෙයි. ඒත් ඔය කියන තරං වෙස්ට් එක නරක නෑ...“

අපි බ්ලැක්ටවුන් දුම්රියපොළින් පිටතට පැමිණි පසු නාරද මා කැටුව ගියේ ඒ ආසන්නයේ තිබුණු සිංහල අවන්හලකට ය.

“වෙස්ට් එකේ සිංහල කඩ කීපයක් තියෙනව... මේක මෙහෙ තියෙන හො රෙස්ටෝරන්ට් එකක්...“
ඔහු බත් සහ වෑංජන කිහිපයක් සහිත, පූර්ණ වශයෙන් ‘සිංහල‘ ගතියකින් යුක්ත දිවා ආහාර වේලක් මිලට ගත්තේ ය.

“අපි ළදි වහනව අනේ... අමාරුයි දැන් මේක කරන්න. පාඩු හින්ද නෙවෙයි... අමාරුයි!“

අවන්හලේ සිටි කාන්තාව නාරද සමග කතාබහ කළ ආකාරයෙන් ඔවුන් හොඳින් හඳුනන අය බව මට ඒත්තු ගියේ ය.

“සුද්දො නං හරියට එනව. ඔසියො ඉන්නව මිරිස් සැරට කන්නම කැමති! බැදපු මිරිස් එක්කමයි ඉල්ලන්නෙ... අනේ ඒත් මේක කරන්න අමාරුයි. නිවාඩුවක් නෑ කිසිම... දැන් අපිට ඇති වෙලා...“

ඇය සිය වෙහෙස යළියළිත් පුනරුච්චාරණය කරමින් අප වෙත කියා පෑවා ය.

“අපි කෑම කාල යමු අපේ ගෙදර. අපිට තියෙනව ගොඩක් දේවල් ප්ලෑන් කරන්න. ප්‍රියන්තට මොකක් හරි ආදායම් මාර්ගයක් හොයාගන්නත් වෙයි. අද අපේ වයිෆ් වැඩ. පුතයි දුවයි ඉස්කෝලෙ ගිහින්... ඔයාට පුළුවන් අපේ දිහා ගිහිල්ල, වයිෆ් එහෙම ආවම රෑට කෑම ටිකක් එහෙම කාලම යන්න.... හදිස්සියක් නැහැනෙ? අද වැඩක් නැහැනෙ වෙන...?“

නාරද බ්ලැක්ටවුන් දුම්රියපොළ ආසන්නයේ නවතා තිබූ සිය මෝටර් රථය පණගන්වමින් මදෙස බලා කීවේ දිනයේ ඉදිරි වැඩ සටහන පිළිබ තමන් තීරණය කර අවසන් බව හවමිනි.

ජීවිතයේ ඇතැම් අවස්ථාවල අප අභියස පෙනී හිදින ඇතැම්හු පෙර කිසි දිනෙක හමුවී නොමැති වුවත් මහත් උනන්දුවකින් අප ජීවිතයේ කාර්යයන් සාධනය කරනු පිණිස සහාය වෙති. පැය කිහිපයකට පෙර මා නොදැකවත් තිබුණු මේ අපූරු මිනිසා මහත් වූ අභිරුචියකින් මාහට උදව් කිරීමටත්, ඔහුගේ නිවාඩු දිනය මා වෙත කැප කිරීමටත් තීරණය කර ඇත.

මම නිසාන් සනී රථයේ රියදුරු අසුනට බරදී රිය පදවන ඔහු දෙස හැරී බැලුවෙමි. ඉදිරියෙන් වම් පසට හැරවීම සහා මාර්ග සංඥා දක්වනු පිණිස සන් ලාම්පු දැල්වූ ඔහු රථයේ කැසට් යන්ත්‍ර‍ය ක්‍රියාත්මක කළේ ය. එම්.එස්. ප්‍ර‍නාන්දුගේ ගීතයක් නැගෙන්නට විය.

බටහිර දෙසට... ඔව්... සිඩ්නියේ බටහිර දෙසට පැමිණ සිටින මට අලුතින් මුණ ගැසෙන්නට නියමිත මිනිසුන් පිළිගන්නට සූදානම් විය යුතු ය. මම රථයේ කවුළුවෙන් පිටත බැලීමී. 


සේයාරුව - http://www.news.com.au/ අඩවියෙනි.