Friday, September 21, 2012

ගනේෂ්


(2012 අ‌ප්‍රේල් මස 20 වැනිදා -සිකුරාදා )

නිල්වන් අහස් ගැබත්, දිදුලන සූර්යාලෝකයත් සිඩ්නියට පැහැදිලි දිනක් එළඹ ඇති බව කියයි. මධ්‍යම දුම්රිය පළ ඉදිරිපට බුහුටි තණනිල්ල මත වාඩි වූ මම ගනේෂ් ද සමග, මොහොතකට පෙර ‘සබ් වේ‘ අවන්හලින් මිළට ගත්, එළවළු සැන්විචස් රස විඳින්නට පටන් ගත්තෙමි. මහ මග නොකඩවා ඇදෙන රථ පෙළ වර්ණ ආලෝක සංඥාවන්ට කීකරු වූ වහාම මාර්ගය හරහා එන මහ සෙනඟ කඩිසරව දුම්රිය පෙළ දෙසට ගමන් කරනු පෙනේ. එය කිසිවිට නිමා නොවන ජන ගඟකි. අනේක විධ ඇඳුමින් සැරසුණු මහල්ලන්, ළමා ළපටින්, තරුණ තරුණියන් සිය ආවේණික ගමන් රටා අනුව පෙරට ඇදෙනු බලා සිටීම වෙහෙසකර කටයුත්තක් නොවේ. සුදු ජාතිකයින් හැරුණු කොට ඉන්දීය, චීන, අප්‍රිකානු ඈ නන්විධ දේශයන්ට අයත් මගියෝ තම මග හමුවන සපුරා වෙනස් පෙනුමැති සෙස්සන් පිළිබඳ කිසිදු තැකීමකින් තොරව පෙරමුණට ගමන් කරති.

මහ මග ඇවිදයන්නන් දෙස මොහොතක් නිහඬව බලා උන් මම මගේ දකුණු පස සිටි ගනේෂ් දෙස හැරී බැලීමි. වැවීගිය කෙස්වැටිය යළියළිත් සකසමින් ඔහුද එල්ලයකින් තොරව ඉදිරිය බලා සිටියි.

  සුද්දන්ටත් වඩා තරමක් උසින් යුතු මෙම දමිළ තරුණයා කෙරෙහි මා තුළ ඇතිවන්නේ පහන් හැඟීමකි. අනූව දශකයේ අග භාගයේ මධ්‍යම පළාත් චෙස් සංගමය හා එක්ව කටයුතු කළ අවධියේ ගනේෂ් මට මුලින්ම හමු වූයේ පාසැල් ක්‍රීඩකයකු ලෙස ය. එවකට මහනුවර ත්‍රිත්ව විදුහල් කණ්ඩායම නියෝජනය කළ ඔහු කැපී පෙනෙන දස්කම් දැක්වූ ක්‍රීඩකයෙක් නොවූව ද ප්‍රබල පාසැල් කණ්ඩායම් අතර පෙරමුණේ සිටි සිය කණ්ඩායමේ සාමාජිකත්වය දරන්නට තරම් ක්‍රීඩාවෙහි සමතෙක් විය. සිය බාල සොහොයුරා හෝ වැඩිමහල් සොහොයුරා තරම් සමාජශීලී නොවූ ඔහු සිය තරගය සඳහා පුවරුව ඉදිරියේ ධ්‍යානයට සම වැදී හිඳ, ඒ මගින් ලබන ජය හෝ පරාජය සමව පිළිගෙන නිහඬව පිටව ගිය අයෙක් බව මට යන්තමින් මතක ය. වැඩිමහලු මා සමග ඒ අවදියේ කෙටි හෝ කතා බහකට ඔහු ආ බවක් මගේ සිහියට නොඑයි. උදෑසනක හමුවුවහොත් ‘Good morning‘ වැනි සුභ පැතුමකින්, සවසක නම් ‘ගිහින් එන්නම් අයියා‘ වැන්නකින් එදවස කතා බහ කෙළවර වන්නට ඇත.

සිඩ්නියට පැමිණ දින කිහිපයකින් ෆේස් බුක් අඩවියේ සැරිසරමින් උන් මොහොතක, මිතුරු හවුලේ උන් ගනේෂ්ගේ රුව මගේ නෙත ගැටුණේ අහම්බෙනි. සිය පදිංචිය සිඩ්නි නුවර බව ඔහු සිය අඩවියේ සඳහන් කොට තිබිණි.

“සිඩ්නි නේද ඉන්නෙ? මමත් සිඩ්නි ආවා...!“

ඔහුගේ ගිණුමට පණිවුඩයක් තැබූ මට මෙවැනි පිළිතුරක් ලැබී තිබිණි.

“නියමයි! කොහෙද නතර වෙලා ඉන්නෙ? මම එන්නම් හම්බ වෙන්න.“

රීජන්ට් වීදියේ නවාතැන පිළිබඳ ඔහුට දන්වා යැවූ මම මගේ දුරකථන අංකයද එහි ලියා තැබුවෙමි. දිනකට දෙකකට පසු එක්තරා සවස් වරුවක දුරකථනය නාද වන්නට විය.

“හායි... මම ගනේෂ් කතා කරන්නෙ. කොහොමද, හොඳින් ඉන්නවද? මම රීජන්ට් ස්ට්‍රීට් එක දන්නවා. මම යූ. ටී. එස්. එකේනෙ!“

යූ. ටී. එස්. යන කෙටි යෙදුම සිඩ්නි තාක්ෂණ විශ්වවිද්‍යාලය (University of Technology - Sydney) හැඳින්වීම සඳහා යෙදුනකි. මා නතරව සිටින රීජන්ට් වීදියේ සිට ඒ වෙත දුර මීටර දෙතුන් සියයකට වැඩි නොවේ. සිඩ්නි විශ්වවිද්‍යාලය තෙක් පාගමනේ යෙදෙන මම හැමදිනම සිඩ්නි තාක්ෂණ විශ්වවිද්‍යාලය පසු කර යමි.

“හෙට මම එන්නම් හම්බ වෙන්න“

පොරොන්දු වූ පරිදි පසුදා මා දකින්නට ගනේෂ් ආවේ නැත. පැමිණිය නොහැකි බව කෙටි දුරකථන පණිවුඩයක සටහන් කර තිබූ ඔහුගෙන් ඉන්පසු සති දෙක තුනක් යන තුරුම කිසිදු ආරංචියක් ලැබුණේ ද නැත‍.

මෙවැනි දුරබැහැරක දී තනිව ජීවිතය ගෙවන්නට සිදුවන විට අතීතයේ සුළු හැඳුනුම්කමක් තිබූ, වචනයකින් දෙකකින් අදහස් හුවමාරු කරගත් අයෙකු වුව හමුවන්නට ලැබීම මහත් භාග්‍යයකැයි සිතන ඔබ එවැනි සබඳකමක් වුව මුණගැසෙන තුරු බලා හිඳිනු ඇත. පාසැල් සමයේ, එකම පාසැලේ නොවූවද, ආසන්න පාසැලක වුව උගෙන ඇත්තේ නම් සමීප මිතුදමක් ඇත්තෙක් සේ ඔහු හෝ ඇය සමග පිළිසඳර අරඹන්නට ඔබ සූදානම් ය.

“අහ්.... මම දන්නවනෙ ඔයාගෙ ඉස්කෝලෙ හිටපු බෑන්ඩ් ලීඩර්... ඔයාගෙ යාළුවෙක් ද?“ වැනි ප්‍රවේශයක් ඔහු හෝ ඇය සමග දීර්ඝ පිළිසඳරකට අඩිතාලම සදන්නට ප්‍රමාණවත් ය. පාසැල නොවේ නම් ගම් පළාත ගැන හෝ එපෙදෙසේ හඳුනන යම් අයෙකු ගැන විමසත්ම සාකච්ඡාව සඳහා පිවිසුමක් ලැබෙන අතර ලැබෙන ප්‍රතිචාරයන් අනුව යමින් එය පෙරට ගෙනයාමට ඔබ සමත් වනු ඇත. පුදුමය නම් මේ සියල්ල විශ්මයජනක දැන හැඳුනුම්කම් කිහිපයක් සොයාගන්නට ලැබීමෙන් කෙළවර වීමයි.

“මොනවා.... එයා ඔයාගෙ හොඳම යාළුවෙක්? ඒ මගේ බාප්පගෙ ලොකු පුතානෙ!!“

අනතුරුව දුරකථන අංක, නාම කාඩ්පත් හුවමාරු වෙමින් මිතුදම ස්ථිර කෙරෙන අතර දිවා භෝජනයකට, මිතුරු සාදයකට ඇරයුමක් සමගින් දිනය කෙළවර වනු ඇත.

එහෙත්, ඔබ සොයන සියලුම නාම මාත්‍රික අතීත මිතුරන් ඔබ සිතන පරිද්දෙන් ඔබ සොයා එන්නේ නැත. පසුදිනක හමුවෙමුයි යන ප්‍රකාශය සමග ඔබ හැර යන පිරිස බොහෝ ය. කාර්ය බහුල දිවියේ කටොළු මැද ඔබ හමුවන්නට කාලයක් සොයන්නට ඔවුනට ඉඩක් නොමැති විය හැකි අතර අතීතයේ ඔබ වැනි ලෙසම හමුවී, එනමුත් වංක ලෙස රවටා ගිය තවකකු නිසා මෙවැනි සමාගමයන් දුරස් කරන්නට ඔවුන් සිතා සිටින්නේ වීමට ද ඉඩ ඇත.

“මම හොඳ පාඩම් ඉගෙන ගෙන තියෙනව අපේ කට්ටියට උදව් කරන්න ගිහින්!!“

මෙම වදන් පෙළ මා සමග කියූ සිඩ්නි නුවර ලාංකිකයන් කිහිප දෙනෙකුම මට හමුවී ඇත.

ගනේෂ්ද මා මගහරින්නට ඇතැයි යන සිතුවිල්ලෙන් සිටි මට අද උදෑසනම ඔහුගෙන් දුරකථන ඇමතුමක් ලැබිණි.

“මම දැන් ඔය පැත්තට එනවා. අද මොනව හරි වැඩක් ද?“

පැයකට පමණ පසු පාසැල් සමයේ මා දුටු මුහුණින් යුතුව, එහෙත් ඉතා උසැති තරුණයෙකු ලෙස, ගනේෂ් මා අභියස පෙනී සිටියේ ය. මා සුරත තදින් අල්ලා ගනිමින් ඔහු මා පිළිගත්තේ පෙරදා නොපැමිණීම වෙනුවෙන් කණගාටුව ද පළ කරමිනි.

“සොරි. මට එන්න බැරි වුණේ ගෙදර පොඩි කරදරයක් වුණා... ඒකයි“

සිය අත රැඳි නවීන කැමරාව පියකරු දුම්රිය ගොඩනැගිල්ල දෙසට එල්ල කරමින් ඔහු කතා කරන්නට විය.

“අපි ඉස්සෙල්ලම මොනව හරි කාල ඔපෙරා හවුස් පැත්තට යමු. එහෙම හොඳයි නේද?“

වදනකට දෙකකට වඩා මා සමග හුවමාරු කරගෙන නොතිබුණු මේ අපූරු තරුණයා සිය දිනය මා වෙනුවෙන් වෙන් කර නිවසින් පිටව විත් තිබිණි. අප සවාරිය ආරම්භ කළේ ‘සබ් වේ‘ නමැති ප්‍රසිද්ධ ආපන ශාලාවෙන් ලබාගත් එළවළු සැන්ඩ්විචස් වලින් කුස පුරවා ගනිමිනි.

දින දෙකකට පෙර මහ වැසි මධ්‍යයේ ජුන් සමග රාත්‍රියේ ඇවිද ගිය වීදි දිග, ගනේෂ් ද සමග මම ඔපෙරා හවුස් දෙසට පිය එසවීමි.

“මම දැන් මෙහෙ ඇවිත් ටිකක් කල්. යූ.ටී.එස්. එකේ ඉන්ෆොමේෂන් ටෙක්නොලොජි ඩිග්‍රි එක කළා. ඒකෙන්ම ජොබ් හොයන්න අමාරුයි. දැන් මම වෙන පාට් ටයිම් එකක් කරනවා... නැන්ද ලඟ නතර වෙලා ඉඳගෙන“

අතීත චෙස් මිතුරන් පිළිබඳ සිහිකැඳවුමෙන් ඇරඹි අපේ කතා බහ බොහෝ ක්ෂේත්‍ර කරා විහිදෙන්නට විය. සිඩ්නියේ ජීවිතය, නවකයකු ලෙස එන්නෙකුට අධික වියදම් හමුවේ ඇතිවන තිගැස්ම ආදිය විස්තර කරදුන් ගනේෂ් කිසිදු වියදමකට මාහට ඉඩ නොතබා සියල්ල සිය පසුම්බිය වෙත භාර කළේ ය.

“ඔයා වියදම් කරන්න ඕන නැහැ. මම දන්නව අලුතෙන්ම ආවම මේ ගණන් ඇහෙනකොට බය හිතෙනව. ලංකාවෙ ගණන් අමතක වෙනකම්, මාස හය හතක්ම අපි වියදම් කරන්නෙ එහෙ විදියට හිතල බලල...“

ඔපෙරා හවුස් සඳහා ප්‍රවේශ දුම්රිය නැවතුම් පළ වන සර්කියුලර් කී ආසන්නයේ අයිස් ක්‍රීම්හලකින් මිළ අධික අයිස් ක්‍රීම් යුගලයක් මිළට ගනිමින් ඔහු කියා සිටියේ ය. අප රට මුදලින් නම් රුපියල් එක්දහස් පන්සියයක් පමණ විය හැකි එම අයිස් ක්‍රීම්, අපට පමණක් නොව මෙරට වැසියන්ට ද මිළ අධික බොජුනක් බව මා වටහාගත්තේ එහි මිළ අසා ඕස්ට්‍රේලියානුවෙකුද නළල රැළි ගන්වා ගත් නිසා ය.

කලපුව සිට  ඔපෙරා නිවස
“මේක ගොඩක් ගණන් තමයි. ඒත් මම හරිම කැමතියි මේවට. අනික අද විශේෂ දවසක්!“

සිය ගණනින් ඇදෙන මහ සෙනඟ මැදට එක්ව අපි ඔපෙරා හවුස් පරිශ්‍රය වෙත ඇවිද ගියෙමු. කලපුව මායිම් කොට ගොඩ නැඟුණු මෙම විශිෂ්ට නිර්මාණයේ සැබෑ සුන්දරත්වය පෙර දා රැයේ මා දුටුවේ නැත. දැවැන්තව ඉහළට විහිදෙන, නැමී නැගෙන ගොඩනැගිලි බිත්ති දුඹුරුවන් පැහැයක් ගනියි. මනරම් දිවා ආලෝකය හා උණුසුම් කාලගුණය ගෘහ නිර්මාණය දකින්නට එන්නන් වෙත ගෙන එන්නේ පහසුවකි. හිරු රශ්මියේ උණුසුම නොවන්නට මුහුද පිස හමන කටුක සුළඟ විඳ ගැනීම අපහසු කටයුත්තක් විය හැකිව තිබිණ.

ඔපෙරා හවුස් පරිශ්‍රයේ බොහෝ වේලාවක් ගත කළ අප දෙදෙන මගීන් ගෙනයන කුඩා බෝට්ටුවක ‍(ෆෙරියක) නැග ටොරන්ගෝ සත්වෝද්‍යානය පිහිටා ඇති කලපුවේ අනෙක් ඉවුරක් වෙත ගියෙමු. කුඩා යැයි කීවද මෙම බෝට්ටුවක දෙතුන් සියයක් මගීන්ට ගමන් කළ හැක. දුම්රිය, බස්රිය මෙන්ම මෙම බෝට්ටු ද එක් එක් ගමනාන්තයන් කරා නිසි වේලාවල්වලදී පිටව යමින් සිඩ්නියේ මුහුද හා කලපුව ආශ්‍රිතව වෙසෙන නිවැසියන්ට පහසුවෙන් නගරය කරා ඒමට ඉඩකඩ සළසයි. පසෙකින් පෙනෙන සිඩ්නි ඔපෙරා නිවසත්, හිසට ඉහළින් නැගී අහස් කුස කරා විහිද යන, කලපුවේ දෙපස යා කරන දැවැන්ත සිඩ්නි වරාය පාලමත්, හාත්පස සිසාරා පෙනෙන ගොඩනැගිලි පෙළත් දෙස බලමින්, පසු පසින් නැගී, පෙනපිඬු සේ බිඳී යන සුදු පැහැ දිය රළ විඳිමින් මේ බෝට්ටුවක ගමන් කිරීම අපමණ සතුටක් සිතෙහි ජනිත කරයි. මා අතැති දුරකථනයේ කැමරාවෙන් මනබැඳි දසුන් රූපයට නැඟූ මම ගනේෂ්ගේ ද රුවක් එහි සටහන් කර ගත්තෙමි. සුන්දර සිනහවක් මුවට නංවා, බෝට්ටු අසුනේ හිඳ මා දෙස බලන ඔහුගේ පසුබිමෙන් විසල් නගරය දිස්වෙයි. සේයාරුව මාහට කියා සිටින්නේ කුමක් ද? සිඩ්නිය... විසල් නගරය.... පැමිණ මසකටත් පසු නගරයේ සුන්දරත්වය විඳගැනුමට පළමුව මා කැටුව යන මිතුරා... ඔහු දමිළයෙකි!

දමිළ ජාතිකයින් ඇසුරත්, හමුවත් මා හට දුරස්ථ කාරණා නොවූයේ තාත්ති සේවය කළේ තේ වත්තක බැවිනි. පාසැල් නිවාඩුවට වත්තේ නිල නිවසට යන අපට දිනපතා තේ දළු නෙළන දමිළ ගැහැණුන් දක්නට ලැබේ. අතැඟිලිවලට කිසිදු විරාමයක් නොදී, අව් වැසි නොතකා ඔවුහු වේගයෙන් දළු නෙළති. ඔවුන්ගේ වැඩ පිරික්සන කංකානිවරු ඇතැම් විට අප හා කතාවට එති.

“ආ... බේබි... කවද්ද ආවෙ? ඉස්කෝලෙ නිවාඩු නේද?“

ආවේණික ඌරුවක් සහිතව, මුත් නිවැරදිව ඔවුහු අපගෙන් සිංහල බසින් තතු විමසති.

වතු ජීවිතයේ වසර විසි-තිස් ගණනක ගතකෙරුම හේතුවෙන් තාත්තිට කදිමට දමිළ බස වැහැරිය හැකිව තිබිණි. නිවසට වී උන් අම්මාටත්, නිවාඩුවට පමණක් එහි ගිය අප තිදෙනාටත් දමිළ ඉගැනුමට අවකාශයක් නොලැබුණේ අවාසනාවට ය. ඉඳහිට නිවසට ගොඩ වදින වත්තේ සේවක සේවිකාවන් මෙන්ම තාත්ති සමග කාර්යාලයේ එක්ව වැඩ කළ දමිළ නිලධාරීන් ද අප හා කතා කළේ සිංහලයෙනි. සෙල්වරාජ්, ගනේෂන් වැනි තාත්ති හා සමීපව ඇසුරු කළ ඇතැම් අයට අපි ‘අංකල්‘ යන යෙදුමද එක් කොට ආමණ්ත්‍රණය කළෙමු. අවුරුදු නිවාඩුවට වත්තට ගිය කාලවල එවැනි සමීපතමයින්ගේ නිවෙස්වලින් වඩේ වර්ග ඇතුළු කෑම ලැබුණු සැටිත්, අපද කැවුම් කොකිස් ඔවුන් වෙත ගොස් දුන් සැටිත් අදද මට යන්තමින් මතක ය.

වතු ජීවිතය, සිය දිවියේ ප්‍රමුඛ පාර්ශවයක් ලෙස සැලකූ තාත්ති, වත්තේ හමුවූ සියළු මිනිසුන්ගේ සිත් අසීමිතව දිනාගෙන උන්නෙකු බව මට මතක ඇත. ‘අයියා‘ හෝ ‘දොරේ‘ යනුවෙන් ගෞරව සම්ප්‍රයුක්තව ඔහු ඇමතූ සුළු සේවකයෝ කිසිදු පැකලීමකින් තොරව, මුදල් නොගෙන අපට උදව් උපකාර කළහ.

“මේ මිනිස්සු හරිම ගුණ යහපත්!!“

තාත්ති නිතර ඒ වචන කියනු මා අසා ඇත.

පසු පසින් නැගී, පෙනපිඬු සේ බිඳී යන සුදු පැහැ දිය රළ විඳිමින්
1983 වසරේ ජූලි කලබලය එළඹෙන විට අප සිටියේ මැදමහනුවර, වුඩ්සයිඩ් වතුයායේ ය‍. නගරයෙන් සැතපුම් තුන හතරක පමණ දුරකින් පිහිටි වතුයාය බස්රථ නොයන බොරළු පාරකින් නගරයට සබැඳී තිබිණි. නගරයෙන් ඩෙලිකා රථයක් කුලියට ගන්නට නොවූ දිනවල මෙම දුර ගෙවා අපි පයින්ම වත්තට ගියෙමු. නගරයේ සිංහල සමාජ පරිසරයට දුරින් වූ වතුයායේ ලැයිම් කාමරවල මිනිසුන් ජූලි කලබලයද සමග බිය වී සැඟව උන් සැටිත්, එදිනෙදා අහර සඳහා හාල්, පොල්, තුන පහ මිලට ගන්නට කඩපොළට යා නොහැකි ඔවුන්ට වත්තේ ලොරියකින් වියළි ආහාර බෙදූ සැටිත් මට මතක ඇත්තේ කුඩා දරුවන් ලෙස මමත් මල්ලීත්, තාත්තී සමග එම ලොරිවල නැගී ඒ ගමන්වලට සහභාගි වූ හෙයිනි. කලබලයේ බිහිසුණුකම පිළිබඳ අදහසක් නැති අප දෙදෙන, කඳු වැටියේ පටු මාර්ග ඔස්සේ ලැයිම් කාමර වෙත රිය පැදවූ රියදුරාගේ විස්මිත හැකියාව විඳිමින් ඉදිරි අසුනට වී සිටි බව ද අමතක නැත.

වතුයායේ දමිළ සේවකයින්ට ජූලි ප්‍රහාරවලින් හානියක් වූ බව මා අසා නැත. සිය සේවකයින් කෙරෙහි වූ අපමණ බැඳීමකින් බොහෝ සිහල නිලධාරීහු ඔවුන්ගේ ජීවිත රැක දුන් හ. කොයිමොහොතක හෝ කඩා පැන තමන් මරා දමනු ඇතැයි යන බියෙන් අඬා වැටුණු දමිළ ගැහැණුන් පිළිබඳ බොඳවූ සිත්තමක් වැනි මතකය ලොරි ගමන් අතරතුර ඇඳී වියැකෙමින් පවතී.

1983 වසරින් බොහෝ කලකට පසු දිනෙක ඒ යුගය සිහි කැඳවමින් තාත්ති කී කතාව, ඔහු පිළිබඳ වූ ගෞරවය හා සෙනෙහස අපමණ ප්‍රමාණයකින් ඉහළ දමන්නට හේතු විය. රියදුරන්ගේ විකුමැති රිය පැදවීම් දෙස බලා විශ්මයට පත්වෙමින් උන් මමත් මල්ලීත් එදා මේ සිදුවීම දුටුවේවත් ඇසුවේවත් නැත්තේ කවර හේතුවක් නිසා ද? දුර්ග මගෙහි රිය පැදවූ රියදුරාගේ මෙහෙයුමට වඩා පියවර දහස් ගණනකින් පෙරමුණේ තැබිය හැකි තාත්තිගේ වික්‍රමය කිසිවකුත් නොදන්නා රහසක් ලෙස වසර ගණනක්ම සැඟ වී පැවත ඇත.

රට පුරා ඇවිලුණු ජාතිවාදී ගිනිදැල් එදවස මැදමහනුවර නගරයට ද පිවිස ඇත. වියරු වැටුණු සිංහල ජාතිවාදීහු සිය මෙහෙයුම දියත් කරන්නට තීරණය කර ඇත්තේ වත්තේ දමිළ ලැයිම් කාමර පෙළකට පහර දීමෙනි. ජූලියේ, එක්තරා රැයක සංවිධානය වෙමින් තිබුණු මෙම පහර දීමට මොහොතකට කලින් තාත්ති වෙත ඒ පිළිබඳව හෝඩුවාවක් ලැබී ඇත.

“මම ගල් ගැහුණා!! දෙයියනේ.... අසරණ ළමයි, ගැහැණු කී දෙනෙක් නං ඔය ලැයිමක ඉන්නව ද? මුන් ආව නම් ආය දෙකක් නැහැ සේරම මරන්න බැරි නෑ කියල මට හිතුණ...“

කතන්දර කීමෙහි මහත් සමතෙකු වන තාත්ති සිදුවීම අප ඉදිරියේ ජීවමාන කරන්නේ ලොමු දැහැගැන්වෙන අයුරිනි. ඔහුට අනුව අදාල දින රාත්‍රියේ පහර දීම පිළිබඳ හෝඩුවාව ලැබෙන විට සිදුවීම ඉහළට දැනුම් දීමට හැකි කිසිදු ක්‍රමයක් ඉතිරිව තිබී නැත.

“රෑ මුන් සේරම වත්තට පනින්න ලොකු ඉඩක් තිබ්බ. මට කරන්න දෙයක් තිබ්බෙ නැහැ. මට මතක් වුණේ වත්තෙ තුවක්කුව මගෙ ළඟ කියල විතරයි... මම කළුවර වැටුණම ඒක අරගෙන ගියා වත්තෙ මායිමේ ගල් තලාව ළඟට... කවුරු ආවත් එන්න ඕන එතනින්.... කිසි සද්දයක් නැහැ... කිසිම එළියක් නැහැ.... ඒත් මම ටිකක් බලා ඉඳල කෑගැහුව පහළට ඇහෙන්න... මොකෙක් හරි ඉන්නවනම් ඇහෙන්නයි මම මේ කියන්නෙ... මෙහෙ කාටවත් ගහන්න... මරන්න දෙන්න බැහැ... මගේ අතේ තියෙන්නෙ තුවක්කුව... එකෙක් හරි ආවොත් මම වෙඩි තියනව... කියල!!!“

කිසිදු හැල හොල්මනක් නොමැති නිශ්චල අවකාශයට මෙවදන් එක් කර ඇති තාත්ති මැදි රැය ද පසුවන තෙක් තනිව ගල් තලාව මත ගත කොට නිවසට පැමිණ ඇත්තේ කිසිවකු නොපැමිණි තැන ය. සිය ව්‍යායාමය හේතුවකින් තොර, කිසිවකුත් නැති පරිසරයක තනිව කළ ක්‍රියාවක් පමණකැයි යන සැකයෙන් උන් ඔහුට කලකට පසු වෙනත් අයෙකු කියා ඇත්තේ මෙවැන්නකි.

“මහත්තය එදා හරි වැඩේනෙ කළේ... ගල් තලාව උඩ ඉඳන් මහත්තය කෑනොගහන්න අපි දෙන්නයි හිටියෙ ලැයිමටම වැඩේ... අපි ඒ වෙනකොටත් පල්ලෙහා කැලේ හිටියෙ...!!!“

සිය ක්‍රියාවේ බැරෑරුම්කමත්, බේරාගත් මිනිස් ජීවිතත් පිළිබඳ උපන් සතුටකින් තාත්ති එදා සිය පුවත අපට කියා අහවර කළේ වික්‍රමයේ ඇදහිය නොහැකිම කොටසින් අප ගල් ගැසෙන්නට හරිමිනි.

“එදා උන් ආවනම් මට කරන්න දෙයක් නැති වෙනව... මගෙ ළඟ තිබ්බෙ තුවක්කුව විතරයි... පතුරම් නැතිව!!!“

ගනේෂ් වෙරළේ ඈතට වී දුරින් පෙනෙන නගරය සිය කැමරාවට හසුකර ගන්නට සුදුසු කෝණයක් විමසයි. තාත්ති පිළිබඳ උපන් අපිරිමිත ගෞරවාදරයකින් මගේ සිත පිරී ඇත. ජීවිත සිය ගණනක් එදින රාත්‍රියේ ඔහු නිසා බේරුණු බව දන්නා අයෙකු ඒ ලැයිම් කාමරවල නොසිටින්නට ඇත. සිය යුතුකම ඉටුකොට නිහඬව පිටව ආ තාත්ති සිහිව නැඟුණු කඳුළු පිස දමා මම ගනේෂ්ට කතා කළෙමි.

“අපි යමු... අන්න එගොඩට යන ෆෙරි එක එනව....“

Saturday, September 8, 2012

වැස්සත් සමග.... (අවසන් කොටස)


(පසුගිය ලියවිල්ලෙන්...)


කාන්තාරයක ගමන් කරන්නෙකුට ක්ෂේම භූමියක් මුණගැසීම තරම් තවත් සතුටක් නොවන බව අපි කොතෙකුත් වර කියවා ඇත්තෙමු. එනිසාම දුර පෙනෙන මිරිඟුවට රැවටී දිවිය හානිවන තෙක්ම ඒ පසුපස ගිය මිනිසුන් පිළිබඳ අනුවේදනීය කතා ලෝක සාහිත්‍යය තුළින් ඇසුරු කර ඇත්තෙමු. වනයක අතරමං වූවකුට ද මිනිස් වාසයක් පිළිබඳ දැනෙන සුළු සංඥාවක් වුව ගෙන එන සතුට පෙර කී ක්ෂේම භූමිය හමුවන්නාට දැනෙන සතුටම වනු ඇතැයි මට සිතේ. මේ සියල්ලෙහි පසුපස වන්නේ දුෂ්කරතාවයෙන් ගැලවීම හෝ ඒ ජයගැනීම පිළිබඳ සඳහනයි.

මොහොතකින් අඳුර රජයන්නට නියමිත කඳු මුදුනක වූ වනාන්තරයක, මහ වැසි මධ්‍යයේ, ලේ ගලන දෙපා සහිතව ඇවිද ගිය අපට දක්නට ලැබුණු ජල නලය ළඟම ඇති මිනිස් වාසයක් පිළිබඳ සඳහනක් විය. ඒ ක්ෂේම භූමියක් නොවේ ද? කඳු මුදුනෙහි දිය දහරක් හරස් කොට එයින් එන නැවුම් ජලය සිය නිවස්නය වෙත ගෙන යන්නට ඔවුන් මෙම නල භාවිතා කරන්නට ඇත. එසේ නම්, ආසන්නයකම මිනිස් වාසයක් නම්, අප කෙතරම් වාසනාවන්ත ද?

“අපි බටේ යන පැත්තට යමු ද?“

පිරිසේ කෙනෙක් නැඟූ පැනයට ලැබුණු පිළිතුර තවත් ගැටළුවකින්ම කෙළවර විය.

“බැහැනෙ. පේන්නෙ නැද්ද? ඒක දිගටම පේන්නෙ නැහැ, පොළවට යට වෙලා යනව. අනිවාර්යෙන්ම ඕක යනව ඇත්තෙ එනසාල් වාඩියකට. ඒත් අපි කොහොමද දන්නෙ ඒකෙ මේ වෙලාවෙ කවුරු හරි ඉන්නව කියල?“

සත්‍යයකි. මේ මහා කඳු මුදුනෙහි, වන මැද පිහිටා ඇත්තේ එනසාල් වාඩි පමණකි.  දිනයේ අප මුලින්ම දුටු වාඩියද වසා දමා තිබුණු එකකි. මෙයද වසා දමා තිබුණොත් අප මිරිඟු දිය දකින්නන්ට සමාන වන්නට ඉඩ ඇත.

“අපි හූවක් කියල බලමු!“

සරත් සර්ගේ යෝජනාවත් සමග සැවොම මහ හඬින් හූ හඬ නගන්නට විය.
                            
“හූ...... හූ.....හුහ්...හූ.... !!“

වැස්සේ හඬත් ඒ පරයන සුළං නදත් අතරින් අපේ හූ හඬ වා තලයට නැංඟේ ය. පිළිතුරු හූවක බලාපොරොත්තුවෙන් අපි සියල්ලෝම නිහඬ වීමු. මෙවර වැස්ස හා සුළං නද පරයමින් එකිනෙකාගේ හද ගැස්ම නැගී එන්නට විය. කිසිදු පිළිතුරක් නැත. මහා නිහැඬියාවක් වන බිම රජකරමින් තිබිණි. ඔව්!! සියලු වැසි, සුළං නද මධ්‍යයේ, ඒ මූසල, පාළු නිහඬතාව හේතුවෙන් වනයේ අතරමං වන්නට වීම අනිවාර්යයැයි යන සිතුවිල්ල පිළිගන්නට අප සිත් අපට බල කරමින් සිටියේ ය.

“තව පාරක් කියමු....“

මෙවර හූ හඬ පෙරට වඩා ප්‍රබලව නැඟිණි. කෙසේ හෝ ව්‍යසනයෙන් ගැලවීමේ එකම බලාපොරොත්තුව අපට පෙන්නුම් කළ, නල මග කෙළවර කිසියම් හෝ මිනිස් ප්‍රාණියෙකුගේ දෙසවනට ඒ හඬ වැකේවියැයි යන සිතුවිල්ලෙන්, හැකි උපරිම වෙර ගෙන අපි හූ කීවෙමු.

“හූ...... ඌ....ඌ....ඌ.....හුහ්...හූ.... ඌ....ඌ..... !!!!“

යළිත් නිහැඬියාව රජ කරන්නට විය. එකෙකුගේ හද ගැස්ම අනෙකාටද ඇසෙන තරමේ නිහඬ බවක් සහිත තත්පරයක්... දෙකක්...තුනක්....

“හූ...... හූ........හූ.... !!“

පිළිතුරු හූවක්!! තරමක් නුදුරින් තැනෙකින් නැගී ආ හූ හඬක් වන බිම සිසාරා ආවේ ය. මිරිඟුවක් නොවන කෙම් බිම දුටු මිනිසකුගේ සතුටින් යළි යළිත් හූ හඬ නගමින් අපි ඒ දෙසට දුවන්නට පටන් ගත්තෙමු. අප නගන සෑම හූවකම පිළිතුරු හූ හඬක් ඇසුණු අතර ක්‍රමයෙන් එය ළංවන්නට විය. එක්වරම එනසාල් බිම අතරින් මතුව ආ කුඩා ගෙපැලක් අපේ නෙත ගැටිණි. ඒ එනසාල් වාඩියකි. වාඩි මිදුලට වී අප එන දෙස බලමින් දෙදෙනෙක් හූ හඬ නගමින් උන් හ.

වාඩියට ආ අතරමං වූ අප සත් දෙන ඔවුන් පිළිගත් ආකාරයක් මට මතක නැත. ශරීර ශක්තියටත් වඩා මනසින් නැඟුණු ශක්තියකින් පෙරට ඇදුණු මගේ පාදවලින් ගලා ආ ලෙය කෙතරම් ද යත් යම් අපහසුවක් දැනී වාඩියේ පිළෙහි මම ඇද වැටුණෙමි. පිරිසෙහි තව කිහිප දෙනෙක්ම මා අනුගමනය කරද්දී චන්දික වාඩි වූයේ මෙසේ කියමිනි.

“මෙතනින් අඩියක්වත් ආයෙනම් හෙල්ලෙන්නෙ නැහැ මම නං!“

සැබවින්ම වාඩියේ අපට නවාතැන් ගන්නට ඉඩක් ඇති ද, මේ මිනිසුන් ඊට කැමති වේද සිතන්නටත් පෙරම චන්දික එය තීරණය කර තිබිණි. ඔහුගේ ද, අපගේ ද වාසනාවට වාඩියේ මිනිසුන් ඉතා කාරුණික අය විය.

“මහත්තයල කොහොමද මෙහාට ආවේ? මේ කොහෙ යන ගමන් ද?“

සිද්ධිය කෙටියෙන් විස්තර කළ සරත් සර් කීවේ අප බඹරැල්ලට යන අතරමග බවයි.

“බඹරැල්ලට?? මහත්තයල මේ ඉන්නෙ කන්දෙ අනිත් පැත්තෙනෙ. මෙහෙන් බහින්න වෙන්නෙ මීමුරේට. අපිත් ඒ පැත්තෙ අය මහත්තයො!!“

කළුපහණේ වාඩිය අසළින් පාර අසාගෙන පිටව මොහොතකින් මග වරදාගත් අපි පැය ගණනක් කූඩැල්ලන්ගෙන් පීඩා විඳ, වැසි මැද්දේ ගමන් කර තිබුණේ සම්පූර්ණයෙන්ම වැරදි දෙසකට ය. වාසනාවකට මෙම වාඩිය හා මිනිසුන් මුණ නොගැසෙන්නට අපට මුහුණ දෙන්නට වන්නේ භයංකර ඉරණමකට ය.

වාඩියේ නතර ව පසුදා පිටව යන ලෙස අපට ආරාධනා කළ වාඩියේ වැසියෝ රාත්‍රි ආහාරය ද අපට සාදා දෙන්නට කාරුණික විය. එතරම් ප්‍රණීත අහරක් මා රස විඳ ඇත්නම් ඒ කිහිප වරක් වන්නට ඇත. බිහිසුණු ගමනකින් පසු, වාඩියේ එනසාල් වියලන දුම්මැසි අසළ සුවබර උණුසුමක් ලබමින් අපි රාත්‍රී බත රස වින්දෙමු. නිදාගන්නට ඔවුන්ට තිබුණු ඉඩකඩ අප වෙත ලබා දෙන්නට කාරුණික වූ ඒ අවිහිංසක පිරිස කෙසේ රැය පහන් ක‍රන්නේදැයි අසන්නටවත් ශක්තියක් අප වෙත ඉතිරිව තිබුණේ නැත. වැතිරෙන්නට ලැබුණු සුළු බිම් කඩට වැටුණු විගස අපි නින්දට වැටුණෙමු. දිනයේ අත් විඳි අධික වෙහෙස හා තිගැස්ම කෙළවර ලද මෙම නින්ද කෙතරම් සුවදායක වුව අපේ ගමන කෙළවර වී නොතිබිණි. පසුදා පහන්වත්ම නිසි මග සොයා යළිත් අප පිටව යා යුතුව තිබිණි. එහෙත් ඒ සියල්ල මොහොතකට අමතක කර අපි නින්දට ආරාධනා කළෙමු.

පසුදා හිමිදිරිය වන විට වැස්ස තරමක් පහව ගොස් තිබිණි. සියල්ලන්ම නව ප්‍රබෝධයකින් සිටි අතර උදෑසන අහරින් පසු අපි යළි ගමන ඇරඹීමු. සමුගන්නට පෙර දිවියේ දුෂ්කරම මොහොතක පිහිට වූ වාඩියේ මිනිසුන්ට අප ස්තුති කළද එය වචනවලට සීමා කළ හැකිද යන්න අපටම පැනයක් ව තිබිණි. ඒ එතරම්ම වටිනා උපකාරයකි; මිළ කළ නොහැක්කකි.

පෙර දිනයේ නිසි මග නොදැන ගිය වන බිමට යම් විශ්වාසයකින් පිවිසි අපි බඹරැල්ල දෙසට යන මග සොයා ගතිමු. ඒ ගමන අතරතුර ද ඇතැම් විට වල්මත් වන්නට ගිය මුත් යළි නිසි මග වෙත පිවිසෙන්නට අපට හැකි වූයේ අසීරු අවස්ථා අවම කරමිනි. එනමුත් බඹරැල්ල දෙසට වන බෑවුම සොයාගෙන පල්ලම් බසින්නට ගන්නා මොහොත වන විටත් මධ්‍යාහ්නය පසු වෙමින් තිබිණි. යළිත් නැගී ආ වැස්සත්, මිහිදුමත් නිසා වටපිටාවේ කිසිදු සිරියක් අපට දැකගන්නට ලැබුණේ නැත. එහෙත් අප පසු කරමින් සිටින්නේ සුන්දර කඳු මුදුනක් බව පෙන්වන්නට මෙන් මිහිදුම එක් නිමේෂයකට මැකී ගිය අන්දමත් ඒ ක්ෂණයකින් යාබද කඳු වැටියෙන් ගලා හැලෙන සුන්දර දිය ඇල්ලක් දෘශ්‍යමාන වූ අන්දමත් අපූර්ව සිහින මතකයක් මෙන් මනසේ තැන්පත්ව ඇත‍.
කූඩැල්ලෝ...!!! ඔව්, දෙවන දිනත් යළි සුපුරුදු කූඩලු ප්‍රහාර අප වෙත එල්ල වූ අතර එය පෙර දින තරම්ම ඉහළ අගයක් ගත්තේ නැත. ව්‍යසනය හුරු අපි නැගී ලේ බී වැටෙන කූඩැල්ලන් පිළිබඳ  කිසිදු තැකීමකින් තොරව පෙරට ඇදුණෙමු. පෙරදා සිය සගයින් ලේ උරා බිව් තුවාල යළි යළිත් සපාකමින්, විරෝධයක් නැති අප වෙතින් උහු කුස පුරවා ගත් හ.

බඹරැල්ල ලෙබනන් වතුයායේ ඉහළම ප්‍රදේශයේ මිනිස් වාසයක් වෙත එළඹ මොහොතකින් මා ක්ලාන්තය හැදී ඇද වැටුණේ සෙරෙප්පු පැළඳි ලේ ගලන දෙපා සහිතව ය.

“මේ මහත්තයගෙ කකුල් පිහියකට කැපුණ ද?“

මා හට බොන්නට වතුර දෙමින් නිවැසියෙක් විමසා සිටියේ ය.

තවත් පැයකින් පමණ වතුයායේ නිල නිවාස හා කර්මාන්ත ශාලාව අසළට එන්නට අපි සමත් වීමු. එහි නිලධාරීන් අපට සාත්තු කළේ හිතුවක්කාර ගමනක යෙදීම පිළිබඳව දොස් පවරමිනි.

“යන්න එපා ආය කවදාවත් ඔය වගේ ගමන්. එකපාරක් එපා කියද්දි වැස්සෙ නකල්ස් ගියපු ෆාදර්ස්ල වගේකින් යහතින් එළියට ඇවිත් තියෙන්නෙ එක් කෙනයි!!! ඇතුළෙදි කූඩැල්ලන්ට අහුවෙලා පාර වැරදිලා!!!“

දොස් පවරමින් මුත් ඔවුහු ඉතා හොඳින් අපට සත්කාර කළ හ. පෙරදා රැයේ රස විඳි බත් පත කෙතරම් මිහිරව දැණුනිද, එතරම්ම මිහිරව ඔවුන් අතින් ලැබුණු කිරි කෝපි රස දැණිනි.

පාන්දරම කන්ද නැඟ, එනසාල් ගෝණි ද රැගෙන එන රණමුරේ ගම්වැසියා නගින බඹරැල්ල බසය අපට හමුවුණේ ඊට මොහොතකට පසු, එනම් රණමුරේ වැසියා නැඟී දින එක හමාරකට පසු ය. බසයේ නැගී නිවෙස් බලා ආ අප පිරිසේ බොහෝ දෙනෙකුට පසුදා වන විටම තදින් වැළඳුණු උණෙන් පීඩා විඳින්නට සිදු විය. දින දෙකක් එක දිගටම ශීත කඳු මුදුණක වැස්සට තෙමෙමින්, කූඩැල්ලන්ගේ පීඩා මැද ආ ගමන තදබල උණකින් කෙළවරව යාම ගැන අප කණගාටු වූයේ නැත. බිහිසුණු, රසබර මතක රැසක් උණ රෝගය සුව වූ පසු ද අප වෙත ඉතිරි විය. ඒ යළි යළිත් සිහිගන්වන්නට මෙන් කූඩැල්ලන් කා තුවාල වූ පාදවල වියළී ගිය කැළැල් ද වසර ගණනක් අප සමග විය.

“ප්‍රියා.... මේ බලන්න වැස්සෙ ඔපෙරා හවුස් එක වටේ කවුරුත්ම නැහැ!!“

ජුන් කෑගසයි.

කුණාටු සුළඟත් සමඟ එන වර්ෂාව ඔපෙරා හවුස් පරිශ්‍රය තදින් තෙමා හරියි. සිඩ්නි කලපුව කෙළවර නොසැලෙන ඔපෙරා නිවස මිනිස් නිර්මාණ ශක්තියේ විශ්මිත බවට දෙස් දෙමින් පර්වතයක්ව නොසැලෙයි.

වැසි මැද  රැයෙහි සිඩ්නි නගරය
මම එහි අංගනයේ සිට යළි හැරී බලමි. අහස උසට නැගී වෛවර්ණ ගොඩනැගිලි, අනේක වර්ණ බුබුළුවලින් සැරසී සිඩ්නිය අලංකාර කරයි. වසර විස්සකට පෙර දිනෙක අපට සෙවණ දුන්, දිවි රැක දුන් නකල්ස් වන මැද කුඩා වාඩිය මේ මොහොතේත් ඇත්ද, එසේනම් එහි කවුරුන් වෙසෙත්ද යන පැනය මසිතට නැගේ. කවුරුන් සිටිය ද මේ විසල් නගරය දෙස බලා සිටින මට පෙනෙන දහස් ගණනැති ආලෝක ධාරා ඔවුන් වෙත තිබෙනු නැත‍. අප එහි ගත කළ දිනයෙහි මෙන්ම කුඩා පහන් දැල්ලක් එහි කෙළවරක දැල්වෙනු ඇත.  

Wednesday, September 5, 2012

වැස්සත් සමග... (2 වන කොටස)


(පසුගිය ලියවිල්ලෙන්...)

රණමුරේ ග්‍රාමයෙන් පිටවන්නට මොහොතකට පෙර...
සිහිනයකදී, මහත් බියජනක සිද්ධියක් දැක ඒ නිසාම මහහඬින් මොර දෙන්නට යද්දී ශබ්දයද නොනැඟෙන විට දැනෙන තිගැස්සෙන සුළු භීතිය මා මෙන්ම ඔබද අත් විඳ ඇතැයි සිතමි. විශාල එනසාල් පත් මතට මහ හඬ නංවමින් ඇද වැටෙන වැසි බිඳු, අඳුරු වනාන්තරය තුළ වන භංයකරත්වය ගුණාකාරව වැඩි කර දුන් අතර කිසිදු මග සළකුණක් නොපෙනෙන, බැලු බැලු අතින් එනසාල් වගාව හා ඒ වසා පවතින රූස්ස වන ගහණයත්, කෙමෙන් නැගී එන මිහිදුම් බර වටපිටාවත් සියලු සන්තුෂ්ටීන් වහා උදුරා දමා යට කී සිහින උන්මාදයේ භීතිය අප වෙත ගෙන ආවේ ය. මෙතෙක් වේලා ගමනාන්තය පිළිබඳ සටහනක් අප වෙත වූ නිසාම වැස්ස, අඳුර හා වනයේ ස්වභාවය පිළිබඳ කිසිදු තැකීමක් කිසිවකු තුළ නොවූ අතර යා යුත්තේ කුමන දෙසකටදැයි යන්න ගැටළුවක් වූ විටම සැඟව උන් භීතියක් සියල්ල පරයා නැඟ ආ අන්දම විශ්මයජනක ය. ඒ සියල්ලම අතරෙහි... ඔව්.... අප සිටියේ වචනයේ පරිසමාප්තයෙන් කූඩලු රජදහනක ය!

“ඔන්න කකුලෙ එකෙක්!!“

මගේ පාදය දක්වමින් සුමින්ද කෑ ගසත් දී එළෙසම අනෙකකුගේ පාදයක් දක්වමින් තවත් අයෙකු මොර ගැසී ය. මෙතෙක් මා දැක සිටි අතිවිශාලම කූඩැල්ලන් එකා දෙන්නා බැගින් පහසුවෙන් ආක්‍රමණය කළ හැකි මගේ පාද තෝරා නැග, සිය ගොදුරු වපසරිය මැනබලමින් ඉඳිනු පෙණින. කූඩැල්ලන්ටම පහසුකම් සපයන්නට මෙන් මා පැළඳ උන්නේ සෙරෙප්පු යුවලකි!

“වතුර පාරවල්වල කූඩැල්ලො නැහැ... වතුරකට බැහැල ගලවන්න. කූඩැල්ලො දැක්ක ගමන් නතර වෙන්න එපා. තව නගිනවා එතකොට!!“

සරත් සර් එළෙස කීවේ දුටු මතින් කූඩැල්ලන් ගැලවීමට නතර වූ චන්දිකට ය. සැබවින්ම මෙම බිය කැඳවන මොහොතේ වුව, සිය පයේ නගින කූඩැල්ලා ගලවන්නට ඔහු සිදුකරන ක්‍රියාවලිය දුටු අපට සිනා සඟවාගත නොහැකි විය. කූඩැල්ලකු දකින චන්දික සිය මෙහෙයුම ක්‍රියා කරන පිළිවෙල ලිවීම කෙතරම් අසීරු වුව හැකි උපරිම උත්සාහය නොගැනීම නොමනායැයි මට හැඟේ. එය මෙපරිදි වේ.

සිය පාදයේ නගින කූඩැල්ලා දුටු මතින් ඉද්ද ගැසුවා මෙන් නතර වන චන්දික පළමුව මහත් වෛරයකින් කූඩැල්ලා දෙස බලා සිටියි. අනතුරුව වටයක් දෙකක් කරකැවී අසල ගසකින් කුඩා අතු කැබැල්ලක් කඩා ගනියි. අතු කැබැල්ලෙන් සිහින් සවිමත් කෝටුවක් වෙන් කර, ඒ කෙළවරින් කූඩැල්ලා කඩා වෙන් කිරීමේ මහා මෙහෙයුම ආරම්භ කරයි. මේ සඳහා කූඩැල්ලා ගමන් කරන දිශාවට සමානුපාතිකවත්, එරෙහිවත් වට කිහිපයක්ම කරකැවීම අනිවාර්ය අංගයකි. අවසානයේ කූඩලු චුෂකය පරාද කරන්නට සමත් වන චන්දික කෝටුවේ කෙළවරට කූඩැල්ලා අමුණා ගනියි. නමුත් ඒ අවසානය නොවේ. මේ මොහොතේ පටන් ඇරඹෙන්නේ වන්නමකි. මී ළඟ කූඩැල්ලා සමග සටන් කිරීමට අත ඇති ආයුධය බිම දැමීමට අකමැති වන අප කතා නායකයා කෝටුවට නැඟි කූඩැල්ලා ඉන් ඉවත් කරන්නට මහත් නැටුමක් නටයි. පාදයෙන් කූඩැල්ලා කෝටුව වෙත කැඳවීමේ පියවර ජය ගත්ත ද දෙවැන්න ජය ගන්නට ඔහු සමත් වන්නේ නැත. අවසානයේ මහත් වේගයකින් කූඩැල්ලා සහිත කෝටුව බිම දමන ඔහු, කූඩැල්ලා පොළවට වැළලී යන තෙක් වේගයෙන් ඒ මත කිහිප වරක් උඩ පනිමින් ජයග්‍රාහී අවසන් පිම්ම වෙත පිවිසෙයි.
“දුන්න උට වැඩේ.....!!!“

අවසාන විජයග්‍රහණයේ වදන් පෙළ කෙළවර වන විට සිය සිරුරේ වෙළෙන, නගින කූඩැල්ලන්ට රිස්සක් කර ගන්නට ඉඩ දී සිටින සෙසු අය මහත් ආයාසයෙන් මැඩගත් සිනාවෙන් රංගනය රස විඳ හමාර ය. පිරිසේ කෙනෙක් සෙමෙන් චන්දිකගේ පාදයකට යළි ඇඟිල්ල දිගු කරයි.

“ඔය එන්නෙ වැඩේ දෙන්න!“

යට කී නාටකය අතරතුර ඔහුගේ පාදයේ එල්ලුණු තවත් කූඩැල්ලන් තිහ හතළිහක් සිය ආහාරයට සුදුසු ස්ථාන සොයා යනු පෙනෙයි. දැන්..... නාටකය යළිත්!!!!

‘චන්දික අයියෙ අන්න...!“

මේ අතර කුඩා උදය පෙන්වන්නේ උඩ පැන තළා වල දැමූ කූඩැල්ලා ද පස් අතරින් ඉවතට ඇදෙන ආකාරයයි.

කූඩැල්ලන් පිළිබඳ ඇසීම, උන් දැකීම හෝ උන්ගේ ආක්‍රමණයන්ට ගොදුරු වීම මටත්, මල්ලීටත් අමුතු අත්දැකීම් වී නොතිබිණි. වාසනාවකට පිරිසේ සෙස්සන් ද කූඩැල්ලන්ට දැඩි බියක් දැක් වූ හෝ පිළිකුළක් දැක් වූ අය නොවී ය. එහෙත් මෙම කූඩලු ප්‍රහාරය තරම් මා කම්පනය කළ වෙනත් දේ වේ නම් ඒ ඉතා කිහිපයක් වූවාට සැක නැත. කළුපහණේ අපට හමුවූ කූඩැල්ලෝ වර්ග කිහිපයක්ම වන්නට ඇත. නිතර අප නිවෙස් අසල වැසි මොහොතක හමුවන කුඩා කූඩලු වර්ගයත්, සාමාන්‍යයෙන් විශාල තනි වර්ණිත කූඩැල්ලනුත් අතර යම් බිය මුසු පෙණුමකින් යුතු ඉරි වැටුණු වර්ගයක් ද වූ බව අදද මට හොඳින් මතක ය. කූඩැල්ලන් අපගේ පාදයකින් ලේ උරන්නට වීම මහත් බියජනක කටයුත්තක් නොවූව ද මග නොදැන, වැසි අධිකව වැටෙන වනාන්තරයක අතරමංව ශීතලෙන් පීඩිතව ඉන්නා මොහොතක ගෙන එන්නේ කිසිදු සාමාන්‍ය මානසික තත්වයක් නොවේ.

පාද...!! බොහෝ වේලා ගතවන තුරු ම පාද දෙසම, ඒ දිග නැගෙන කූඩැල්ලන් දෙස බලමින් ම උන් අපට ශරීරයේ අනෙකුත් අවයවයන් පිළිබඳ කිසිදු තැකීමක් නොවී ය. එහෙත් මුහුණ උසට වැවුණු එනසාල් පත් මත සෘජුව නොසැලී උන් වෙනත් මානයක හමුදාවක් අපේ අත්, ගෙල හා මුහුණට ද ඉලක්ක ලබාගෙන අවසන් බව වැටහුණේ ඉඳුනිල්ගේ කණ පිටුපසින් ඔහු කූඩැල්ලකු ගැල වූ විට ය. ඉදින් පසු අපි තරගයට මෙන් පාද හා සමානවම මුහුණ, අත්, ගෙල ඇතුළු නිරාවරණ ශරීරාංග පුරා විසිරෙමින් උන් කූඩලු හමුදා සමග සටන් ඇරඹීමු.

කූඩැල්ලන් හා සමග සටන පිළිබඳ කියවන ඔබට අප සැම සිටින්නේ මග අපැහැදිලි, වන බිමක මහ වර්ෂාවකට මැදිව බව අමතක වන්නට පටන් ගෙන ඇත්තේ යම් සේද කණ්ඩායමේ අපටද කූඩලු ප්‍රහාර නිසාවෙන් මුහුණ දී සිටින ප්‍රධාන අභියෝගය මොහොතකට අමතකව යමින් තිබිණි.

“දැන් අපි කොහාටද යන්නේ...?“

තරමක් එළිමහන් බිම් කඩකට විත් නතර වී කූඩැල්ලන් කඩමින් කවුරුන් හෝ ඇසූ ප්‍රශ්නයෙන් ගමනේ දුශ්කරම අභියෝගයක් තවත් ඉතිරිව ඇතැයි යන තිගැස්ම යළි නැගී ආවේ ය. කූඩැල්ලන්ගෙන් බේරෙන්නට හිතුමතේ පෙරට දිව් අපට ආ දිශාව පිළිබඳ ව වුව නිශ්චිත අදහසක් තිබුණේ නැත. නොනවතින වර්ෂාව අප පරදවා හමාර ය. හිස මත පොලිතින් කවර ගැට ගසා  සාදාගත් වැසි ආවරණ දියබත් ව ගොසිනි.

“වෙලාව තුනයි!!“

කවුරුන් හෝ ඒ කී වදන් පෙළ එක්වරම මහහඬින් දෙසවන් අසළම හෙණ හඬක් පුපුරා ගියාක් වැනි විය. තවත් පැයකින් හෝ දෙකකින් මේ මුළු වනයම අඳුරේ ගිලෙනවාට සැක නැත. ඒ වන තෙක්ම අපට මිනිස් පා ගැටුණු මග ලකුණක් දක්නට නොලැබුණොත්?

“අපි එක පැත්තක් තීරණය කරල ඒ පැත්තට යමු. අපි ආවෙ මෙහෙන්... එතකොට මට හිතෙන්නෙ බඹරැල්ල පැත්තට බෑවුම ඇත්තෙ මේ පැත්තෙ. අපි යන්න ඕන එහෙට...“

සර්ත් සර්ගේ අදහසට එකඟ වූ සියල්ලෝම ඔහු දැක්වූ දිශාව දෙසට ගමන් ඇරඹීමු. කූඩලු ප්‍රහාරත්, වර්ෂාවත්, අතරමං වී සිටීමත් අප ශරීර තුළ නැගෙමින් තිබූ අධික වෙහෙස යටපත් කොට දමා තිබිණි. එකම දිශාවක් දෙසට ඇදෙන්නට වී මොහොතකින් එනසාල් වගා බිම කෙළවර විය. කූඩලු ආක්‍රමණ තරමක් අඩු වූ නමුත් නතර ව ගියේ නැත. එහෙත් ඒ වන විට වචනවලින් එකඟ නොවූ සම්මුතියක් කණ්ඩායමේ සියල්ලන් විසින් අනුගමනය කරන ලද බව පෙණින. ඒ කූඩැල්ලන්ට රිසි සේ ලේ බොන්නට ඉඩ හැර නිකම් සිටීමයි. විශේෂයෙන් මාගේ පාදයේ වූ සෙරෙප්පු පටි යට සැඟව (පටිවල හැඩයටම පටියක් සේ උන් පෙළ ගැසී සිටි බව මතක ය.) දිගින් දිගටම ලේ උරා බිව් කූඩැල්ලෝ ලොවි ගෙඩි සේ මහත් ව, ගැලවී වැටෙන්නට පටන් ගෙන තිබිණි.

වැස්ස තරමක් පහව ගිය අතර තවත් පැයක පමණ කාලයක්  තිස්සේ අපි පෙරට ඇදුනෙමු. එහෙත් ඒ වන විටත් කිසිදු අඩි පාරක් හෝ මිනිස් වාසයක් පිළිබඳ සළකුණක් අප නෙත ගැටුණේ නැත.  

“මේක නම් පුදුම වැඩක්. කිසිම අඩි පාරක්වත් නැති එක...“

තරමක එළිමහනකට විත් වෙහෙස නිවෙන්නට වතුර උගුරක් බොමින් එක් අයෙක් සඳහන් කළහ.

“පුදුම වෙන්න දෙයක් නැහැ. මට හිතෙන්නෙ අපි එක තැන කැරකෙන්නෙ. අපි මෙතනින් කලින් ගියා නේද?‘

අප දුටු විශේෂිත හැඩයක ගසක් දක්වමින් කවුරුන් හෝ කීවේ තරමක බිය මුසු ස්වරයකිනි. සැබවින්ම ඒ එම ගසම ය!! නිසි ඉලක්කයක් තෝරා අප පිටව යන්නට මොහොතකට පෙර ඒ ගස ගැන අප කතා කළ අතර එතැනට පැමිණි දිශාව, ඒ මොහොතේ සිටි තැන් පවා හඳුනාගන්නට මොහොතක් ඇතුළත අපට හැකි විය. මෙයනම් පුදුමයකි. යළිත් වටයකින් ආරම්භක ස්ථානයට පැමිණීම වෙනත් මොහොතක සිනාවක් කැඳවන්නක් වුව, ක්‍රමයෙන් වැඩී නැග එන රැහැයි නද පසුබිම් කරගෙන ගෙන ආවේ සන්ත්‍රාසයකි. කිසිවිට අද දිනයේ මෙම වනයෙන් අපට පිටවන්නට ඉඩක් නොලැබෙනු ඇතැයි යන හැඟීම සියල්ලන් තුළ නැගී එන්නට ඇති මුත් කිසිවකු ඒ වචනයට නගන්නට නිර්භිත වූයේ නැත. කූඩලු ආක්‍රමණ අවම වී තිබුණු මුත් කිහිප දෙනෙකුගේම පාද ලෙයින් තෙත් වී තිබිණි. මාගේ දෙපාවලින් වෑහුණු රුධිරය සෙරෙප්පුවත් පාදයත් අතරින් නිරතුරුව ගලා යමින් තිබුණු අතර පය තබන මොහොතක් පාසා ඇඟිලි අතරින් මතුව නැංගේ ය.

එහෙත් අප සත් දෙනෙකි!! ඔව්... කිසිවකු සෙස්සන් දිරි ගන්වන්නට වචන පිට නොකළද මා සමග තවත් පිරිසක් වෙතැයි යන ශක්තිය සැම දෙනා තුළම වන්නට ඇත. අපි යළිත් ගමන් ඇරඹිමු. අප පසු කර දමා තිබුණු කූඩලු රජදහන වෙත හැර සෙසු ඕනෑම දිශාවකට පය ඔසවන්නට බියක් අප වෙත වූයේ නැත. මුල් දිශාව මඳක් වෙනස් කර මෙවර ගිය මගෙහි මඳ දුරක් යත්ම යළි එනසාල් ගහණය දක්නට ලැබිණ. එහෙත් එනසාල් පඳුරුම පමණි. කිසිදු මිනිස් සළකුණක් නොමැතිව....!!!

වාසනාවකට මෙවර එනසාල් වගාව අතරෙහි කූඩැල්ලන් බහුල නොවී ය. වේලාව පස්වරු හතරත් පහත් අතරේ විය හැකි බව අනුමාන කළ හැකි වුවත් සිය ඔරලෝසු දෙස බලන්නට කිසිවෙක් උත්සාහ කළේ නැත. වේලාව පිළිබඳ සංඥාව ගෙන එන්නේ තවත් තිගැස්මක්ම පමණක් වන හෙයිනි.

“මෙන්න බලන්න....!!!!“

මෙවර කවුරුන් හෝ නැගූ හඬ විශ්මයත් සතුටත් අතර වූවකි. ඔහු අත යොමු කරගෙන උන්නේ පොළව දෙසට ය. අපි ක්ෂණයකින් ඔහු අත දිගු කළ පෙන් වූ දෙසට හැරු‍ණෙමු. ජල නලයක්...!!!
එනසාල් වගා බිම හරහා ඇදී යන ජල නලයක් ඔහුගේ නෙත ගැටී තිබිණි.

(මතු සම්බන්ධයි)