මසක වෙනස

(2012 - ජූලි)

ජූලිය එළඹ ඇති නිසා නැගෙමින් තිබුණු තද ශීතල මුහුද දෙසින් හමා එන සුළඟ හේතුවෙන් දෙගුණ වී ගිය ද ශීත දෙස හිත යොමන්නට නොහැකි තරමට සිත බරව ඇත. සිඩ්නි ඔපෙරා රඟහල දෙසට ඇදෙන්නෝ මා ඉදිරිපසින් දකුණු පසට ද, අනෙත් අන්තයේ වන කලාගාර වෙත ඇදෙන්නො වම් පසට ද ඇවිද යති. සිඩ්නි හාබරය අහම්බෙන් නෙත ගැටී, මා විශ්මයට පත් වුණු රාත්‍රියේ මෙන්, දැවැන්ත නෞකාවක් අද එහි මගී පර්යන්තයේ නවතා නැත. එය හිස්ව ඇති අතර ඒ අවකාශය තුළ කුඩා බෝට්ටුවක් ඉදිරියට ඇදෙනු පෙනේ.

ගෙවී ගිය මාසය ඇදහිය නොහැකි සිතුවම් පටයක් වැන්න. මසකට පෙර සිඩ්නියේ කොන්සල් කාර්යාලයෙන් ආ කැඳවීමේ පටන්, මව්රට බලා ගොස් පෙරළා පැමිණි කාලය යළි යළිත් මෙනෙහි කරත්ම, එය සත්‍යයෙන් ඔබ්බෙහි යම් මායා ලොවක සිදුවූවක් ලෙස පිළිගන්නට සිත තුළින් නැගෙන බල කිරීම ඉහළ යයි. කෙසේ වෙතත්, මා මසකට පෙර කටුනායක ගුවන් තොටුපොළට සේන්දු වූ ආකාරය, එහි දී මා කැඳවාගෙන යාමට වෙනත් විශ්වවිද්‍යාලයක ආචාර්ය මණ්ඩල සගයෙකු වූ සුනිල් අයියා පැමිණ සිටි ආකාරය, පාන්දර සමයක නිවෙසට ළඟා වූ මට තාත්තිගේ සියුම් මන්දස්මිතයක් සහිත දෙන නෙත ගැටීම ඇතුළු සිදුවීම් එකින් එක මෙනෙහි වෙද්දී, එය යථාවක් බව පැහැදිලි වෙයි.

මසක් ශ්‍රී ලංකාවේ ගත කොට, මා යළි සිඩ්නියට පැමිණියේ ඊයේ ය. හරියටම මැදි රැයේ කටුනායක ගුවන් තොටුපොළෙන් පිටව සුනිල් අයියාගේ රථයෙන් මහනුවර බලා ගොස් මසක් ගතව ගොසිනි. වෙනකකු නොපැමිණ, සුනිල් අයියා එහි පැමිණ සිටියේ මන්දැයි මා ඔහුගෙන් නොවිමසූ අතරම, සිදුව ඇත්තේ කුමක්දැයි යන්න පිළිබඳ කිසිවක් කතා නොකරමින්, වෙනත් ආ ගිය තොරතුරු පමණක් කතා කරමින් රථය පදවන්නට ඔහු ද වග බලාගෙන සිටි බවක් පෙනෙන්නට තිබිණ.

“අපි තේකක් බීල යමු නේ ද මල්ලි?“

කුරුණෑගල හරහා මහනුවරට එන්නට පිටත්ව සෑහෙන මොහොතකට පසු ඔහු මගෙන් ඇසුවේ ය. විවෘතව තිබුණු කුඩා හෝටලයකින් තේ කෝප්ප දෙකක් මිලට ගත් අපි, තවකකු වෙනුවෙන් තැනෙන කොත්තු තාලයකට කණ යොමමින් ඒ පානය කළෙමු. ‘සුනිල් අයියා මාව ගන්න එව්වෙ කවු ද?‘ වැනි වදනකින් සංවාදය ප්‍රධාන මාතෘකාව වෙත හැරවීමට නැගුණු උවමනාව, සිත තුළින්ම නැගුණු ප්‍රති-විරෝධයකින් නැසී ගියේ ය. එය නැගුණේ රථය මාවතගම පසු කරද්දී ය. සුනිල් අයියා වෙතින් ය.

“මල්ලි, උඹ දන්නව ද උඹ මේ යන්නෙ කොහෙට ද කියල?“

“ඔව්. අපෙ තාත්ති නැති වෙලා!“ මම පිළිතුරු දුන්නෙමි.

“හරි. උඹ ඒක දැනගෙන යනව නම් හොඳයි. ඒත්, උඹගෙ කිසිම වෙනසක් පේන්න නැති නිසා මට සැකයක් ආව උඹ ඇත්ත සිද්ධිය දන්නෙ නෑ වද්ද කියල“

“අපෙ තාත්තිගෙ තාත්ත, ඒ කිව්වෙ අපෙ සීයා, නැති වෙලා තියෙන්නෙ එයා බඳින්නත් කලින්ලු. ඒ වෙද්දි පවුලෙ රස්සාවක් කරපු කෙනෙක්ට ඉඳල තියෙන්නෙ තාත්ති විතරයිලු. නුවරදි අසනීප වෙච්ච සීයව රත්නපුරේට එක්ක ගිහින්, ඉස්පිරිතාලෙ නවත්තගෙන සතියක් විතර බලාගෙන, එහෙදි නැති වුණාම සීයගෙ බොඩි එක නුවර ගෙනත් සේරම කරල තියෙන්නෙ තාත්ති. එයාගෙන් මං ඉගෙන ගත්ත හයිය, එයාගෙ මළගම වෙලාවෙ නැති කරගන්න බැහැ සුනිල් අයිය....“

එම වදන් මගේ මුවට නැගුණු ආකාරය මටම පැහැදිලි නැතත්, සිත තුළ තෙරපෙමින් තිබුණු දැඩි ශෝකය වාවාගෙන ඉදිරියට මුහුණ දිය යුතු යැයි මගේ සිත මට කියා තිබිණ. පාන්දර මා නිවසට පා තබද්දී මහරගම බාප්පා ඇතුළු පිරිස වහා මවෙත පැමිණියේ මා හඬා වැටෙනු ඇතැයි සිතා බව මට පෙනුනත්, තාත්තිගේ මුහුණ දෙස නිහඬව බලා සිටිනු හැර ඔහු ඉදිරිපිට හඬන්නට මගේ සිත අවසර දුන්නේ නැත.

සිඩ්නි හාබරය ඉදිරිපසින් ඇවිද යමින් සිටි වියපත් සුදු ජාතිකයෙකු මා අසුන්ගෙන සිටි බංකුවේ අනෙත් කෙළවරට බර වූයේ මදෙස බලා හිස සලමිනි. අත වූ බස්තම වාරුවකින් තොරව වැඩි දුරක් ඇවිද යාමට ඔහුට ඇති අපහසුතාව පිළිබඳ සාක්ෂි සැපයී ය. මම ඔහුට සිනහවකින් සංග්‍රහ කොට යළි ඉදිරිය දෙස බැලීමි. හාබරයේ ෆෙරි නැවතුමේ සිට දෙමහල් බෝට්ටුවක් පිටත්වනු පෙනේ. එහි විශාල මගීන් පිරිසක් පෙනෙන්නට නැත. ඇතැම් විට පිටත ඇති සීතල හේතුවෙන් වැඩි දෙනෙකු ඇතුළු කලාපයන්හි අසුන් ගෙන විය හැකි ය.

“අයියට නං එච්චර දුකක් නෑ වගේ නේදැයි“ ඥාති සොයුරියක් තවකෙකු විමසූ විත්තිය මා හා කීවේ නිරූ ය. ඇය සොයා ගොස් මා තුළ තෙරපුණු වේදනාව පහදා දීමට උවමනාවක් මා තුළ පැන නැගුණේ නැත. එක් අතෙකින් එය පහදා දිය නොහැක්කකි. මගේ ජීවිතයේ ඒ වන තෙක්ම මා දුටු විශිෂ්ටතම චරිතයක්, වැඩිපුරම ආදරය කළ මිනිසෙක්, යෝධ සෙවණැල්ලක් අහිමිව යෑමේ වේදනාවට වචන තිබිය හැකි ද?

මා යළි මව් බිමට පා තබා දෙදිනකට පසු යෙදුණු සැඳෑවේ තාත්තිගේ රූපය සදහටම මැකී ගියේ ය. සුදුවතින් සැරසුණු බොහෝ දෙනෙකු මහයියාව පොදු සුසාන භූමියේ ආදාහනාගාර මිදුලේ දී අපෙන් සමුගත්තේ වේදනාබරිත මුහුණුවලින් යුතුව අපට ශෝකය ප්‍රකාශ කරමිනි. සැබවින්ම ඔවුන් දුක් වනු ඇත් ද? නොඑසේනම් චාරිත්‍රයක් ලෙස ඔවුන් දුකින් පිරි මුහුණින් අපට කතා කර පිටව යනු පමණක් ද? පිළිතුර කුමක් වුවත්, දිනකින් හෝ දෙකකින් ඔවුනතුරින් බහුතර පිරිසකගේ මනස් ලොව තුළින් අපේ තාත්ති පිළිබඳ මතකය මැකී යනු ඇත. වසර 45කට නොඅඩු කාලයක් ස්ථිර සේවකයකු ලෙසත්, කොන්ත්‍රාත් සේවකයකු ලෙසත් මෙරට තේ වතු යායවල ලිපිකාර සේවයේ නියුතුව උන් ඒ සුදුවන්, සිහින් සිරුරැති මිනිසා, සිය තාත්තාගේ අකාල මරණයෙන් පසු සිය මව, නැගණිය සහ බාල සොයුරන් තිදෙනාගේ ජීවන බර කරට ගත් මිනිසා, අවිහිංසක ගැහැණියක හා විවාපත්ව, පුතුන් තිදෙනෙකුගේ ආදරණීය පියෙකු වෙමින් ඔවුන්ගේ අනාගතය සරි කළ මිනිසා මතු නොව, මහවැලි නදියේ ගිලී මියෙන්නට ගිය නන්නාඳුනන්නන් කිහිප දෙනෙකුගේම දිවි ගලවාගනු පිණිස දිය පීරා පිහිනූ මිනිසා, විශාල ලැයිමක විසූ සිය ගණනක් දමිළයන්ගේ ජීවිත ගලවා ගනු පිණිස පතරොම් නැති තුවක්කුවක් ගෙන, 1983 ජූලියේ රැයක ගල් තලාවක අඳුරේ රැක සිටි මිනිසා.... යනාදී වශයෙන් චරිතයන් ගණනාවක් තාත්තිත් සමගම මහයියාව ආදාහනාගාරයෙන් අහස් කුස වෙත නැගී අතුරුදන්ව ගිය බව දන්නේ කොපමණ සුළු පිරිසක් ද?

ඒ සියල්ලන් නොව මගේ තාත්ති සිහි කොට මම හැඬුවෙමි. මළගමෙහි අවසන් කටයුතු නිමවූ දිනට පසු දින, සියල්ලන් පිටව ගොස්, විවිධ මරණාධාර සමිති සහ ආයතනවලින් ගෙනැවිත් තිබූ බඩු බාහිරාදිය සියල්ල යළි භාර දී පැමිණි පසු එළඹුණු ශුන්‍යත්වයේ මොහොත තුළ වේදනාව මා සොයා පැමිණියේ ය. නිවසේ දොරටුව ඉදිරිපසින් පහළට වැටී ඇති පිවිසුම් මග දෙස බැලූ මට සිඩ්නියට යාමට පෙර තමන්ටත්, රෝගාතුර අම්මාටත් සවස තේ සඳහා බනිස් ගෙඩි දෙකක් රැගෙන කන්ද නැග එන තාත්ති මැවී පෙනුණේ ය. ඔහු දැන් නැත. සාලයේ කෙළවර පුටුවක වාඩි කරවා ඇති අම්මා පෙරමග බලා හිඳින්නී ය. ‘නෝනට මේක ඕනැ වෙයි‘ කියමින් තාත්ති ඇයට සතියකට පෙර සුදු උඩුකය ඇඳුමක් ගෙනත් දුන් බව අම්මා කීවේ මළගම අතරතුර ය. ඔහු පිට වූයේ දැනගෙන ද?

ඇතුළු කාමරයකට වැදුණු මගේ නෙතින් කදුළු කඩා හැලුණේ ය. සිඩ්නියේ කොන්සල් කාර්යාලයේ දී පණිවුඩය ලැබුණු තැන පටන් ඒ මොහොත දක්වා සිර කරගෙන සිටි වේදනාව පුපුරා හැලෙමින් තිබිණ. ඇය පමණක්, ඔව්... නිරූ පමණක්, මගේ අතක් දැඩිව අල්ලාගෙන මගේ අසලින් වාඩි වී සිටියා ය.

‘එයා ගිහින්!‘ මා ඇයට කීවේ එපමණකි.

විසල් බෝට්ටුව ඒ වන විට කුඩා රූපයක් බවට පත්ව තිබිණ. එය විසල් සිඩ්නි හාබර පාලමට පහළින් පැරමටා ගංගාව දෙසට හැරෙමින් තිබිණ. බංකුවේ අනෙත් කෙළවර අසුන්ගෙන උන් මහල්ලා නැගිට ගොසිනි. ඔහු එතැන අසුන් ගද්දී අත තිබුණු පුවත්පත තවමත් බංකුව මත ය. ඔහුට එය අමතක වූවා ද?

මම නැගී සිටියෙමි. නොදැනීම දෙනෙතින් පහතට රූරා වැටුණු කඳුළු බිඳු දෙකක් දෙකොපුල් මත වේලී ගොස් ඇති බව කලපුව පිස නැගී සිහිල් සුළඟ දන්වා සිටියේ ය. මම රීජන්ට් වීදිය දෙසට වන කිලෝ මීටර කිහිපයක දුර පයින්ම යාමට තීරණය කළෙමි.

ගඟන සරන‘තර යළි ඔහු හමු විය!

කිසිදු සැළකිල්ලකින් නොබැලූ මුත් සිඩ්නියේ විසල් ගොඩනැගිලි ක්‍රමයෙන් කුඩා වී ගොස් සෙමෙන් පසුපසට ඇදී මැකී යමින් තිබෙන බව මගේ ඇස්වලින් සටහන් කරගනිමින් තිබිණ. සිවු මසක් ගෙවෙන්නට මත්තෙන් යළි හැරී මව් රට බලා යාමට කිසිදු අදහසක් නොමැතිව ඊයේ උදෑසන අවදි වූ මම දැන් මගේ සිඩ්නියේ බොහෝ අඩුම කුඩුම ද රීජන්ට් වීදියේ නවාතැනෙහි තබා ගුවන් යානයක වාඩි වී සිටිමි. ජීවිතයේ එළඹෙන නිමේෂය කෙතරම් නම් විශ්වාස කළ නොහැකි දේ අප වෙත ගෙන එන්නේ ද?

මේ සියල්ල සිහින ලෙස දැකීමට සිත විසින් කළ යෝජනාවන් සියල්ල පරාජය වී තිබුණු හෙයින්ම කිසිදු අදහසකින් තොරවම සිතත් ඔහේ ගත කරමින් ඉන්නා බව මට දැණින. දැන්, සිතත් මමත් එක්තරා අයුරකින් දෙදෙනෙකු බවට පත්ව ඇත. ඔහු කිසිදු යෝජනාවක් මට නොකරයි. විටෙක ගුවන් යානයේ ජනේලයෙන් තවමත් පෙනෙන නිව් සවුත් වේල්සයේ දසුන් අතරින් සරා කොහේ හෝ ඇවිද යන්නට තැත් දරණ ඔහු යළි සැණකින් ඒ අදහස වෙනස් කොට එතැනම නතර වෙයි. මා හැර මොහොතකට හෝ පිටතට නොයන්නැයි ආයාචනා නොකළ ද එය හඳුනාගත්තෙකු ලෙස මා අසළින්ම වැතිර ගනියි.

මම, සිත හා එක්ව ගෙවුණු දිනය දෙස යළි හැරී බලමි. ප්‍රන්සුවා සහ පැට්‍රික්ගේ උණුසුම් මිතුදමින් තරමක සැනසුමක් ලද මම ඇනී හමුවූයේ එළඹෙන මාසයේ මා එහි නොවන බව දැනුම් දෙමින් තාත්තිගේ සමුගැනීම පිළිබඳ කියන්නට ය.

“ආහ්... කණගාටුයි. ඒත් ඒක මගේ ප්‍රශ්නයක් නෙවෙයි. ලබන මාසෙත් කාමර කුලිය ගෙවන්න වෙයි මෙහෙ නොහිටියත්. ලයිට් බිලට යන ඩොලර් දහයක් අඩු කරල ගෙව්වම හරි.“

කිසිදු හැඟීමකින් තොරව සිය කණගාටුව ප්‍රකාශ කළ ඇනී තමන් වෙත ලැබීමට නියමිත මුදල් පිළිබඳ දැඩි හැඟීමක් සහිතව කතා කළා ය.

“ඔය ගෑණිගෙ හැටි අපි නොදැන නෙවෙයි ප්‍රියා අපි මෙතන ඉන්නෙ. මේව නීත්‍යානුකූල නවාතැන් නෙවෙයි. ඕකි දෙන්නෙ බොරු බිලක්! ඒක ටොයිලට් පේපර් එකක් තරංවත් වටින්නෙ නෑ.“

ඇනීගේ ප්‍රතිචාරය ඇසූ පැට්‍රික් කේන්තියෙන් කීවේ ය.

පැට්‍රික්, ෆ්‍රන්සුවා, ලලීන් සහ නෝමන් ද ජයන්ත අංකල් ද මට සමුදුන්නේ ඔවුන් වෙතින් නැගුණු හෘදයාංගම බව මවෙත තබමිනි. යළි හැරී ඒ සමුගැනීම් පිළිබඳ සිතත්ම ගුවන් යානයේ මගී පිරිස අතර මා තනිව ඇති බව මට හැඟෙන්නට විය. යාබද ආසනයේ සිටින මැදිවියේ චීන පෙනුමැති මගියා දැනටමත් නින්දට වැටී ඇත. මගේ වේදනාබර ගමන පිළිබඳ කිසිවක් නොදන්නා ගුවන් සේවිකාව සුපුරුදු සිනාවෙන් මා වෙත සංග්‍රහ කරමින් ඇපල් යුෂ වීදුරුවක් මා වෙත දිගු කළා ය. මම ද සිනාසෙන්නට උත්සාහ කළෙමි.

කාලය සමග කරන අරගලය තව දුරටත් මා වර්ධනය කළ යුතු ය. සිඩ්නියේ සිට මැලේසියාවට මේ ගුවන් ගමන පැය අටකට නොඅඩු ය. තවමත් පහතින් දිස්වන්නේ නිව් සවුත් වේල්සයේ හරිත කඳු පියසයි. ගමනෙහි දිගු ඉදිරිය මා සමග යන්නට කෙනෙකු සෙවිය යුතුම ය. මම ඉදිරි ආසනය පසුපස සවිකර ඇති කුඩා වීඩියෝ තිරය ක්‍රියාත්මක කර ආසනයට සවි කර ඇති පාලකයෙන් එහි ඇති සිනමා පට එකතුව වෙත පිවිසුනෙමි. ක්‍රියාදාම චිත්‍රපට, හාස්‍ය කැඳවන චිත්‍රපට, ප්‍රේම කතා යනාදී වශයෙන් වන ප්‍රභේද මග හැරි මම ‘ආසියානු සිනමාව‘ ලෙස නම් කර තිබුණු එකතුව තිරයට කැඳවීමි.

ආසන්න දකුණු ආසියාතික කලාපයේ රටවල සිනමා කෘති නරඹන බොහෝ අවස්ථාවල එහි ඇති සම-සංස්කෘතික හැඟවීම්වලින් මම ඒ චිත්‍රපට සමග බැඳී ඇත්තෙමි. රායිගේ කෘතිවල එන බොහෝ චරිත අපේ රටේ මග තොටදීත් මුණගැසිය හැකියැයි යන හැඟීමක් එම චිත්‍රපට නරඹන බොහෝ අවස්ථාවල මසිතට නැගී ඇත. දාස්ගුප්තාගේ සිනමා කෘතිවල හමුවුණු සහෘද සංවේදනා කලාපීය හැඟීම් සමග ආබද්ධව ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. ඝටක් ගෙනැවිත් අප ඉදිරියේ තබන්නේ දරිද්‍රතාව හමුවේ, නැතිනම් අහිමිවීම හමුවේ දකුණු ආසියාතික පුරවැසියකු තුළ ඇති විය හැකි එක්තරා සහෘද හැඟීමකැයි මම අදහමි.

කෙසේ වෙතත්, දකුණු ආසියාතික සමීපත්වය නොමැති තැනක තවත් යම්කිසි නොපැවසිය හැකි හැඟීම් සමුදායක් සමගින් ආසියාතික සිනමා කෘති සමග මා බැඳී ඇති බව මගේ මතකයේ ඇත. දුහුවිලි විසිරෙන, රළු පරළු පොළෝ තල සහිත භූ දර්ශන, නගරයේ තදබදය අතරින් එහා මෙහා ඇවිදින පීඩිත ජන කොටස් ආදියෙන් සමන්විත රූප සමාන ආසියාතික සටහනක තැබිය හැකි බව මට පෙනී ඇති වාර අපමණ ය. චිත්‍රපටයේ රූප රාමු සමකාසන්න රටක භූ දර්ශනය පසුබිම් කරගන්නා බොහෝ විට හිරු රැසින් පීඩා විඳින සමාන මිනිසුන් ප්‍රවර්ගයක් මට ඒ චිත්‍රපටවල හමුවන්නට පටන් ගනියි.

කුඩා වීඩියෝ තිරය ‘A Barefoot Dream’ රූප රාමුව තෝරා දෙද්දීත් මට හැඟුණේ ඒ සමාන බව ය. තාත්තිගේ මළගමට සහභාගී වීමට යන මේ දිගු ගුවන් ගමනෙන් යම්කිසි පැය ගණනක් ඒ තිරයෙන් නැගෙන කුඩා මිනිස් රූ මා සමග ගත කරනු ඇතැයි යන හැඟීම මා තුළ ජනිත වූයේ කිසිදු පූර්ව කොන්දේසියක් සිහියට එන්නටත් මත්තෙනි. මම චිත්‍රපටය ධාවනය වීම සඳහා විධානය දුනිමි.

කිම් වොන් කාන් විශ්‍රාමික පාපන්දු ක්‍රීඩකයෙකි. තරුණ විය නොඉක්මවූ ඔහුගේ ජීවිතය බලාපොරොත්තු ජයග්‍රහණ ඔහු වෙත නොකැඳවා ඇති හෙයින් නව ව්‍යාපාරයක් ඇරඹීමේ අරමුණින් ඔහු නැගෙනහිර ටිමෝරය බලා පිටත්වෙයි. වෙළඳ ව්‍යාපාරයක් පිළිබඳ ඉලක්ක සහිතව කටයුතු කරන ඔහුට දිනක් අහම්බෙන් නෙත ගැටෙන්නේ නිරුවත් දෙපයින් යුතුව පාපන්දු ක්‍රීඩාවේ නියැලෙන වීදි දරුවන් පිරිසකි. පාපන්දු පාවහන් ද සහිත ක්‍රීඩා භාණ්ඩ වෙළඳ සැලක් ඇරඹීම පිළිබඳ ඔහුගේ තීරණය දරුවන්ගේ නිරුවත් දෙපා පසුපසින් නැගෙයි. එහෙත් අන්ත දුගී වීදි දරුවන්ට ඔහුගේ පාවහන් මිලට ගන්නට ශක්තියක් නැත. සියල්ල උඩු යටිකුරු වන්නේ ඔහුගේ දෙවැනි අභීත තීරණයත් සමග ය. වීදි දරුවන්ට නිසි පරිදි පාපන්දුව හැසිරවීමට උගන්වන්නට ඔහු තීරණය කරයි. ඔහු සිය ජයග්‍රාහී ටිමෝර ජීවිතය ළඟා කරගන්නේ හුරුබුහුටි, දක්ෂ නමුත් අන්ත දරිද්‍රතාවෙන් පෙළෙන දරු පිරිසකගේ පාපන්දු ගුරුවරයා වීමට තීරණය කිරීමත් සමග ය.

ඔස්කාර් සම්මාන උළෙලේ හොඳම විදේශ චිත්‍රපටය සඳහා දකුණු කොරියානු නියෝජනය බවට පත් වුණු, දකුණු කොරියානු සහ ජපාන හවුල් නිෂ්පාදනයක් වුණු ‘A Barefoot Dream’ කෙළවර වන්නේ ඉමහත් අසීරුතා මධ්‍යයේ ජාත්‍යන්තර යොවුන් පාපන්දු ශූරතාවලිය සඳහා මෙම කණ්ඩායම රැගෙන ජපානය කරා යන, එහිදී පෙරළිකාර ජයග්‍රහණ දිනාගන්නා කිම් සහ දරු පිරිසෙහි සිත් ඇඳගන්නා කතා අවසානයෙනි. සත්‍ය කතාවක් පසුබිම් වූ බැව් තිරයේ ඇඳෙමින් චිත්‍රපටය කෙළවර වෙද්දී, නොදන්නා දේශයක දරු පිරිසක් සමග අරගල කරමින් උන් කිම් මගේ හදවතෙහි ස්ථිරසාර සඳහනකක් හිමි යෝධ සෙවණැල්ලක් හා අතිපිහිත වෙමින් උන්නේ ය. ඒ තාත්ති ය!

කුඩා උඩු රැවුලක් තිබීම අතින් පමණක් එකිනෙකට සමාන මේ එකිනෙකා නොහඳුනන දෙපළගේ රූප සමීපව නැගෙමින් සමපාත වූයේ ඇයි? දරුවන්ගේ පරාජයන් අභියස කිම් කිසි විටෙක අරගලය අත් නොහරියි. පසුබෑම් අභියස යළිත් දිරිගෙන නැගිටියි. වැරහැලි ඇඳගත් වීදි දරුවන්ගේ ගලින් පිරි පිට්ටනියෙහි යළි යළිත් පුහුණු වෙමින් අනාගත සිහින දකින්නට දරුවන් තුළ අපේක්ෂා ගොණු කරයි. නන්විධ කැපකිරීම් හා යෝජනා හරහා ඔවුන්ට අත්‍යාවශ්‍ය පාපන්දු පාවහන් එක් රැස් කොට දෙයි. අවසන ඔවුන් රැගෙන ජපානය බලා යයි. සමස්ථ ටිමෝරය ගුවන් විදුලි සහ රූපවාහිනී අභියසට එක් කොට දරුවන්ගේ ජය පතන රටක් නිර්මාණය කරයි!

සිය බාල සොයුරු සොයුරියන් ‘නිරුවත් දෙපයින්‘ ඉදිරිය අපැහැදිලි අරගල බිම වෙත තනිකර දමමින් සිය තාත්තා ජීවිතයෙන් සමුගන්නා විට අවිවාහක තරුණයෙකු ලෙස දුරු බිමක කුඩා රැකියාවක් කරමින් උන් තාත්ති, කිම් සිදු කළ අරගලයට සමාන හෝ ඊටත් වඩා විසල් අරගලයක් සිය ජීවිතය මුළුල්ලේම සිදු කළ අයෙකු බැව් කුඩා වීඩියෝ තිරය මට යෝජනා කරමින් සිටියේ ය! සිය මවගේ, බාල සොයුරන්ගේ හා සොයුරියගේ ජීවිතය පිළිබඳ ඔහු කළ කැපකිරීම්, අපගේ ජීවිත සරි කරන්නට ඔහු කළ අපිරිමිත මෙහෙයන් අකුරක් නෑර දන්නා කිසිවකු මිහිපිට තව දුරටත් නොසිටින බව මට හැඟීයමින් තිබිණ. චිත්‍රපටයක රූප රාමු  හා සමානව තාත්තිගේ ජීවිතයේ මා දන්නා සිදුවීම් ඒ තිරය මතම ඇඳෙමින් නැගී එමින් තිබිණ. එක් රූපයක ඔහු අසනීප වුණු සිය කුඩා පුතු ඔසවාගෙන තද ශීතලෙන් ගැහෙමින් කඳුකර මගක් දිග දිව එයි. තව රුවක ඔහු සිය මියගිය පියාගේ දෙන රැගත් රථයේ නැග රත්නපුරයේ සිට මහනුවර බලා මහ රැයෙහි එයි. තව රුවක ඔහු පාදයක් බිඳගෙන එක් තැන් වූ සිය මව ඔසවාගෙන යයි. තවත් රුවෙක ඔහු සිය රැකියා ස්ථානය කරා කිලෝ මීටර ගණනක් පාපැදියකින් දුර්ග මගක් පසු කර යයි. අපරිමිත රූප පෙළකට හැරෙන රූප අතුරින් කිම් හරහා යමින් මට මුණ ගැසුණු තාත්ති, පොළවෙන් අඩි දහස් ගණනක් ඉහළ ගුවන් තලයේ දී යළි හැරී මා වෙත බලා සිනාසෙයි.

“පුතා පරිස්සමෙන් ගෙදර එන්න!“

ගුවන් සේවිකාව උණුසුම් කෝපි කෝප්පයක් මවෙත දිගු කර ඇත. මම ඇගේ සිනහවට පිළිතුරු දෙමින් එය අතට ගනිමි. ඉදිරි ගුවන් ගමන මා තනිව නොයන බව මම දැන් දනිමි. ගුවන‘තර සරන‘තර යළි මට ඔහු මුණගැසී ඇත.

බටහිරට දිගු ගමනක්!

(2012 ජූනි)

සිතෙහි දිගින් දිගටම නැගී තිබුණු, විස්තර කළ නොහැකි හැඟීම් සමුදායත්, ඒ සිතුවිලි හා එක්ව අත්වැල් ලාගත් ශරීරයේ සෑම කෙළවරකට විහිද ගිය තියුණු කෙඩෙත්තුවත් යළි මා හැර නොයනු ඇතැයි හැඟෙන තරමට මගේ සිත හා කය වෙළාගෙන තිබිණ. ගුවන් තොටෙහි පිටත්වීමෙහි පර්යන්තයේදී ජයන්ත අංකල් මගෙන් සමුගත්තේ ස්වකීය අතීතයේ ඇති සමාන අහිමිවීම් පිළිබඳ දිගු විස්තරයක් කෙළවර කරමිනි.

“මේ රටවලදි මුහුණ දෙන්න සිද්ධ වෙන දරුණුම දේ තමයි ඔය‍. ලංකාවේ ඉන්න පවුලෙ අයගෙ මරණ ආරංචි වෙන එක!“

අවශ්‍ය වෙතැයි සිතූ ඇඳුම් කිහිපයක් සහ වෙනත් අඩුම කුඩුම ඔබාගත් ගමන් මල්ල අතැතිව මම ඉදිරිය බැලීමි. සිඩ්නි ගුවන්තොටෙහි පිටත් වීමේ පර්යන්තයට මෙතරම් ඉක්මණින් පැමිණීමට කිසිදු අදහසක් මා තුළ නොවූයෙන් එක් අතකට මෙය තවත් සිහිනයක් බඳු විය. ශිවා කියූ පරිදි මා දැන් මැලේසියානු ගුවන් සමාගමේ කවුළුව වෙත ගොස් හෙන්රි විමසිය යුතු ය. ඔහු මගේ ගමනට අවශ්‍ය පහසුකම් සපයනු ඇත.

ඕස්ට්‍රේලියානු ක්වන්ටාස් ගුවන් සමාගමට වෙන්වුනු විමසුම් කවුළු වැඩි ප්‍රමාණයක් පසුකොට මම මැලේසියන් ගුවන් විමසුම් කවුළුව සොයාගතිමි. ඔවුන්ගේ නිල ඇඳුමින් සැරසුණු යුවතියන් දෙදෙනෙක් හා තරුණයෙක් එහි කටයුතු සරි කරමින් උන් හ.

“හෙන්රි?“

මම මගේ ටිකට්පත දිගු කරමින් විමසා සිටියෙමි.

“ඔව්... මම තමයි හෙන්රි?“

තරුණයා මා දෙස කුතුහලයෙන් බැලූයේ සිය නමින් අමතන මේ අමුත්තා හඳුනාගන්නට උත්සාහ දරමින් මා විමසමිනි.

“මට ශිවා කිව්ව ඔයාව මුණගැහෙන්න කියල...“

“ඔහ්... ඔයා.... ප්‍රියන්ත වෙන්නැති...“

ඔහු එක්වරම සිය ස්වරයත්, ආචාරශීලී බවත් වෙනස් රිද්මයකට මාරු කර හැරියේ ය.

“මෙහෙන් එන්න...“

ඉතා ඕනෑකමින් මගේ ගමන් මල්ල ඉල්ලාගත් ඔහු, අනුකම්පාව මුසු බැල්මක් මදෙස හෙළා, ගමන්මල්ල අසළ උන් ගුවන් සේවයේ තරුණිය වෙත භාර දුන්නේ, ඇයගේ කණට යමක් කොඳුරමින් මා දැක්වූයේ ය. ඇයගේ මුහුණට ද එක් වූයේ අනුකම්පාව මුසු බැල්මකි.

“මෙහෙන් එන්න සර්!“

ඇය මගේ ගමන් මල්ල සෙසු පිරිසෙන් වෙන්ව භාරයට ගෙන එය ගමන් මලු ස්වයංක්‍රීයව ගෙන යන ධාවන පථය වෙත තැබූයේ අදාල ස්ටිකර් ආදිය අලවමිනි.

“කොළඹින් ගන්න පුළුවන් සර්ට බෑග් එක!“

ඇය කුඩා දරුවකුට පහදා දෙන අයුරකින් මා ඇමතුවා ය. අනතුරුව මා කැටුව ඇතුළත රේගු කවුළු තෙක්ම පැමිණියා ය.

සිහිනයෙන් ඇවිද යන්නකු පරිද්දෙන් මම ඇය පසුපස ඇදුණෙමි. ඇය මා වෙත හෙළන අනුකම්පාවත්, ලබා දෙන උදව්වත් බිහිවන්නේ මගේ ආදරණීය තාත්තිගේ වියෝව නිසා බව වන හැඟීම මා තුළ වන පෙළීම තව දුරටත් දියුණු - තියුණු කළේ ය.

ඉතිරි කටයුතු ද නිම වූ එළඹුණු හෝරා කිහිපය, ගුවන් යානයට ඇතුළු වීම තෙක් වන කාල සීමාව, යළිත් මගේ ශක්තිය මැන බලන්නට කාලය විසින් ලබා දුන් අභියෝග කාල සීමාවක් විය. සිඩ්නි ගුවන්තොටෙහි පිටවීමේ පර්යන්තයෙහි කෙළවරක වූ අසුන් පෙළක අසුනක් සොයාගත් මා කාලයට රිස්සක් කරගන්නට හැර සිත වෙත නැඹුරු වීමි.

ඊයේ රාත්‍රිය ගෙවී ගිය ආකාරය යළි සිහි කැඳවීම අපහසු වූයෙන්, මම උදෑසන වෙත හැරී බලන්නට තීරණය කළෙමි. අද උදෑසන නවයට පමණ මම ග්ලෙබ් වීදියේ කුඩා කෝපිහලක දොරටුව අභියස සිටගෙන පෙරමග බලා උන් බව මගේ සිත මට මතක් කර දුන්නේ ය.

සිය නිල ඇඳුම සරි කළු පැහැති ටී ෂර්ටයකින් සහ කළු කලිසමකින් සැරසුණු නෝමන් මුලින්ම මා අභියස පෙනී සිටියේ දැඩි ශෝකී මුහුණක් ද සහිතව දැඩිව මා සුරත අල්ලා ගනිමිනි.

“මගේ කණගාටුව පිළිගන්න ප්‍රියන්ත!“

ඔහු ඉතා සෙමින් නමුත් තිර ලෙස මා දෙස බලා කීයේ ය.

ලලීන් දිගු කලු පැහැති ගවුමකින් සැරසී මා අභියස පෙනී සිටියේ සිය නෙතින් ගලන කදුළු වාවා ගන්නට දැඩි ආයාසයක් දරමිනි. ඇය මවක සරි සෙනෙහසකින් මා වැළඳ ගෙන සිය ශෝකය ප්‍රකාශ කළා ය. වෙවුලමින් තිබුණු ඇගේ දෙතොල්, මේ බැහැර දේශයේ මපියානන් අහිමි වීමේ වේදනාව මා හා බෙදාගන්නට ආසන්නයේම තවත් අය වෙතැයි යන සංඥාව මවෙත නිකුත් කරමින් තිබිණ. බරව තිබුණ ද මගේ නෙත්වල කඳුළු වියැළී තිබිණ. විනාඩි ගණනක්, ඔව්... ඇතැම් විට... දිගු පැය ගණනකට සමාන... විනාඩි ගණනක්... අප තිදෙන නිහඬව එකිනෙකා දෙස බලා සිටින්නට ඇත.

“මේක පළවෙනි කතාව නෙවෙයි ප්‍රියන්ත! මගේ අම්ම නැති වුණු පණිවුඩේ මට එද්දි මං හිටියෙ ප්‍රංශයෙ. ඇමරිකාවෙ ඉඳන් ලංකාවට එන ගමන්... මං එද්දි අවසන් කටයුතුත් ඉවර වෙලයි තිබුණෙ...“

ලලීන් දැඩි වේදනාවක් දරා ගන්නට උත්සාහ කරමින් ප්‍රකාශ කළා ය.

“එක අතකට මට ඔයා ගැන පුදුමයි. ඔයාට දරාගෙන ඉන්න පුළුවන්. මම බලාපොරොත්තු වුණේ මීට වඩා කඩා වැටුණු කෙනෙක්. ඔයා ශක්තිමත්... ඔයා... මනස පාලනය කරගන්න මොනව හරි කරනව ද? මෙඩිටේෂන් වගේ...“

මම නැතැයි යන්න දක්වමින් හිස වැනුවෙමි.

ජීවිතයේ අධිකතම වේදනාවන්වලදී සියල්ල ශුන්‍යව යන බව මට දැනෙන්නේ යැයි මම ඇයට නොකීමි. එහි කඳුළුවලට හෝ අර්ථයක් හිමිවන්නේ නැත.

ලලීන්ගේ සහ නෝමන්ගේ, ඔව්... ඇතැම් විට ඒ මොහොතේ දී මා හට සිඩ්නියේ උන් සමීපතම සහෘදයන් දෙදෙනාගේ..., දෑත්වල උණුසුම ගුවන් තොටේදීත් මා වෙත රැඳී පවතින බව මට මැලේසියන් එයාර්ලයින්හි ගුවන් යානයට ගොඩ වද්දී හැඟෙමින් තිබිණ.

ගුවන් යානය ක්‍රමයෙන් ඉහළට නැග, සිඩ්නි නගරය මගේ කවුළුවෙන් පෙනෙන රූපයක් බවට පත් කළේ කෙටි කාල සීමාවකිනි. එක් එක් අයුරින්, මින් පෙර කිසිදු මොහොතක මෙනෙහි නොකළ ආකාරයන්හි, විවිධ ස්වරූපයේ සිත් වේදනා ප්‍රභේද, ඒ වන විටත් මගේ මනස මා හමුවේ අත්හදා බලමින් උන් බව මට හැඟී යමින් තිබිණ.

සිඩ්නි නගරය! නුඹට මසකට ආයුබෝවන්....!!!

මින් තෙමසකට පෙර කටුනායක ගුවන් තොටින් පිවිස නන්නාඳුනන නුඹ වෙත මා පිටව ආ හැටි සිහි කරන්නට මට ඉඩ දෙන්න! එහි පිටවුම් දොරටුව කෙළවර සිට, ඈතින් ඈතට ගොස් මැකී යන තුරුම මට අත වැනූ මගේ ආදරණීය තාත්ති සිහි කරමින් නුඹේ නගරයේ රූපය බොඳ කරගන්නට මට අවසර දෙන්න!! ඒ මා තාත්ති ජීවමානව දුටු අවසන් නිමේෂය බව දැන් මා පිළිගත යුතුව ඇත. සිඩ්නිය...! ඒ බව පිළිගත්, වේදනාව හදෙහි තෙරපාගත් මිනිසෙකු ලෙස යළි මා ඔබ වෙතට එමි! එතෙක්... මට අවසර දෙන්න!!!

තුංග නගරයේ උසැති ගොඩනැගිලි තුඩු මදෙසට දිගු කරමින් ඔබ මා වැළඳ ගන්නට යත්න දරන බව මට හැඟුණ ද... මා යා යුතු ය! ඔබ විසල් නගරයක් වුව... ඒ නගරයේ දහස් ගණන් ජනී ජනයා වෙසෙන්නේ වුව... ඒ සියල්ල ක්ෂුද්‍රව මේ කවුළුවෙන් පෙනෙන තරමට ක්ෂුද්‍ර කරවන ඒ දැවැන්ත මිනිසාගෙන් සමුගන්නට මා යා යුතු ය! යළිත්... යළි යළිත්... මා වෙත සපථ කරවන්නට නුඹ ඇතුළු මේ සමස්ථ වටපිටාවම යත්න දරන... ඔහු අප හැර ගිය බවට වන සත්‍යය... එකදු කඳුළකුදු ඔහු අභියස නොසලමින්, ශක්තිමත්ව, තිරව... පිළිගන්නට මා යා යුතු ය! ජීවිතයේ අනේක විධ දෝමනස්සයන් හමුවේ මහා වනස්පතියක් මෙන් නොසැලී ඒ සියල්ලටම මුහුණ දුන් ශක්තිවන්තම මිනිසාගේ සමුගැනීම සිදු වන මොහොතෙහි මාහට හඬන්නට ඇති අයිතියක් නැත! එසේ නම්... සිඩ්නිය...මා යා යුතු ය! මට අවසර දෙන්න!!

හිරු බසින බටහිර දෙස බලා මා මගේ දිවියේ මෙතෙක් ගිය දීර්ඝතම ගමන දැන් පිටත්ව යමි!

සේයාරුව: https://www.sydneyimages.com.au/

ඒ මිතුදම් උණුසුම් ය!

කාලය යළි සුපුරුදු පරිදි ගලා යන්නට ආරම්භ වුණු මොහොත පිළිබඳ මට මතකයක් නැත. ඇතැම් විට අප නොදන්නවා වුවත්, කාලය අප එක් එක් අය වෙනුවෙන් ද විවිධාකාර ධාවන ක්‍ර‍ම සොයාගෙන කටයුතු කරනු ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි. ඔබට තත්පරයක කාලය ඇතැම් විට මට විනාඩි ගණනක හෝ පැයක දෙකක ලෙස හඟවා තබන්නට කාලයට හැකි ව ඇත්තේ එකිනෙකා වෙන්ව ගෙන සිය සේවයන් ඔහු හෝ ඇය වෙත ලබා දෙන්නට තමන්ට ඇති මේ සුවිශේෂ හැකියාව මත විය යුතුය. කෙසේ වුවත්, කාලය නැවතී තිබිණ!

ක්‍ර‍මයෙන් පියවි ලොව කාලය යළි දිවෙන්නට පටන් ගෙන මොහොතකින් මා මේ සිටින්නේ රීජන්ට් වීදියේ බවත්, කාමර සගයන් හා දැන් කෙටි කලක් මා මෙහි ගත කරන බවත් යනාදියේ සිට තත්‍ය ලෝකයේ වටපිටාවේ සියල්ල පිළිබඳ සංවේදනයන් යළිත් මසිත නැගෙමින් තිබිණ. පැට්‍රික් සහ නීල් සමග මා දින ගෙවන කාමර අවකාශය යළිත් මගේ දෑස් ඉදිරිපිට මැවෙන්නට වූයේ මෙතෙක් ඒ අතුරුදන්ව පැවත යළි සෙමින් මැවී දිස් වන පරිද්දෙනි.

තාත්ති මා හා අප හැර දමා ගොස් ඇති බව දැන් මා පිළිගත යුතු ය. ගෙවුණු සති අන්තයේ අවසන් වරට මා ඇමතූ ඔහුගේ ස්කයිප් ඇමතුම වෙනදා තරම් දිගු වූයේ නැත. “මගෙ ටිකක් බඩ හරි නැහැ වගේ පුතේ. මම ටිකක් යනව ඇලවෙන්න. මල්ලි ඉන්නව‘ ඒ ඔහු මවෙත බිනූ අවසන්ම වදන් යැයි, කිසිදු අයුරකින් විශ්වාස කළ නොහැකි වුවත්, මා ඒ පිළිගන්නට සූදානම් විය යුතු ය.

එහෙත්, මේ සිදුවෙමින් පවතින සියල්ල සිහිනයක් බවත්, තව ක්ෂණයකින් මා අවදිවනු ඇති බවත්, දුවගොස් දුරකථනය ගෙන තාත්ති හා කතා කළ හැකි බවත් මට කියන්නට මසිත උත්සාහ ගනිමින් උන්නේ ය. අවදිවන්නට උත්සාහ කළ යුතු ය. සිහිනය පළවා හරින්නට උත්සාහ කළ යුතු ය. කෙමෙන් මතුවෙමින් නැගෙන විස්තර කළ නොහැකි හැඟීම හා වේදනාව අනන්ත සිහින තුළ මා මින් පෙර විඳ ඇත්තෙමි. අම්මා හෝ තාත්ති මින් පෙර ද සිහින තුළ දී මා හැර දා ගොස් තිබිණ. මේ තවත් එකක් විය යුතු ය!

කෙසේ වෙතත්, සිහිනය කෙළවර නොවන බවක් පෙනී යද්දී ද, මා මේ වන විටත් ලංකාව බලා යන්නට ටිකට්පතක් ද මිලට ගෙන හමාර බව මට ප්‍ර‍ත්‍යක්ෂ විය. දැන්, හෙට මා පිටව යන ආකාරය සකසාගත යුතු ය. මාසයක් යළි නිවසේ රැඳෙන්නට, තාත්තිගේ අවසන් කටයුතුවලට සහභාගි වන්නට මා යන බව ඇනීට කිව යුතු ය. මාගේ තුන්මස් කාල සීමාව ඒ වන විට අවසන් වනු ඇත. නාරද කියූ පරිදි මට බටහිර දෙසට යා හැකි ය. එහෙත් ඊට පෙර හෙට ගුවනින් මට සැතපුම් දහස් ගණනක් බටහිරට යාමට සිදුව ඇත. මම දුරකථනය අතට ගත්තෙමි.

“ඔව් ප්‍රියන්ත, කියන්න“ ජයන්ත අංකල්ගේ හඬ අනෙක් පසින් නැගිණ.

“අංකල්... මට හදිස්සියෙම ලංකාවට යන්න වෙලා. අපෙ තාත්ති නැති වෙලා.....“

මා වචන එක් කළ ආකාරය කෙසේ වී දැයි මට හැඟී ගියේ නැත. නමුත් තත්පර කිහිපයක නිහඬතාවක් අප දෙදෙනා අතර නැගුණු බව කිව යුතු ය.

“ඔහ්.... දැන් ඔයා කොහෙද ඉන්නෙ?“

“මගෙ ප්ලේස් එකේ“

“හෙට කීයට ද ෆ්ලයිට් එක?“

“දවල් යන්න ඕනෙ එයාපෝට්“

“හරි... මම දහය වෙද්දි ඔතනට එන්නං... හිත හයිය කරඟන්න ප්‍රියන්ත... ගොඩක් කණගාටුයි මේ ආරංචිය ගැන!“

ජයන්ත අංකල්ගේ දුරකථන ඇමතුම කෙළවර මා ලලීන් ඇමතුවෙමි. යළිත්, මා ඉදිරි සමය තුළ නැවත නැවතත් ප්‍ර‍තිරාව නැංවිය යුතු වේදනාකාරී පුවත මම ඇය වෙත ද පැවසීමි. ඇය ද මොහොතකට නිරුත්තර වූ බව මට දැණින. අනතුරුව නැගුණේ වේදනාබර, වෙව්ලන කටහඬකි.

“හෙට කීයට ද යන්නෙ ප්‍රියන්ත? ඔයාට පුළුවන් නම්, මම කැමතියි උදේම ඔයාව බලන්න එන්න. අපි ග්ලෙබ් ස්ට්‍රීට් එකේ දි මුණගැහෙමු. මම නෝමන්ටත් එන්න කියන්නම්.“

පසුදා උදේ නමය පමණ වන විට ග්ලෙබ් වීදියේ කෝපිහලක දී මුණගැසෙන්නට මා සපථ කරඟත් ලලීන් කිහිප වරක්ම කණගාටුව ප්‍ර‍කාශ කරමින් මට සමු දුන්නා ය.

දැන් මා කවුරු අමතන්න ද? මේ දුරකථන ඇමතුම් දෙකෙහිදීම, ඒ දෙදෙනාගෙන් කවරකු හෝ වහා මා සොයා එනු ඇතැයි යන, ක්‍රියාවට නැගිය නොහැකි සිතුවිල්ල මා සිත තුළ වූ බව මට හැඟෙමින් තිබිණ. හෙට දිවා කල තෙක්ම ගෙවා දමන්නට තිබෙන මේ හෝරා දහස් ගණන මා හා බෙදාගන්නට කවුරුන් හෝ වනු ඇතැයි යන නිස්සාර සිතුවිල්ල මගේ ශක්තිය දිය කරමින් පැතිර නැගෙමින් තිබිණ. ඒ අතරතුර, මා වෙත වන හැඟුම් පිළිබඳ කිසිදු අදහසකින් තොරව, සතුටින් කෑ ගසමින් ප්‍ර‍න්සුවා හා පැට්‍රික් නිවසින් පිටතට යන්නට සූදානමින් විසිත්ත කාමරයට අවතීර්ණ වූ හ. සැබවින්ම, ඔවුන් නිවසට ආ වගක් හෝ ඉන් පෙර මට හැඟී ගොස් තිබුණේ නැත.

“හේයි ප්‍රියා... මේක සිකුරාදා හැන්දෑව යාළුවා... සිකුරාදා රෑ!! විනෝද වෙන වෙලාව... අපි එළියට බහින්නයි යන්නෙ!“

පැට්‍රික් උන්නේ රඟ දෙන සතුටකිනි.

“වරෙං අදවත් යමු එළියට!“

පෙර දිනවල සිකුරාදා රාත්‍රීන් විනෝද සාදවලට ඔවුන් හා එක් නොවූ මා අද හෝ එක් කර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් ප්‍ර‍න්සුවා මා ඇමතී ය. මා නිරුත්තරව මොහොතක් ඔවුන් දෙස බලා සිටියෙමි. මගේ ප්‍ර‍තිචාරයක් වෙනුවෙන් ප්‍ර‍මාද නොවූ දෙදෙන ඉක්මන් ගමනින් ප්‍ර‍ධාන දොර වෙත ඇවිද ගිය හ. දොර වෙත පැට්‍රික්ගේ අත යොමු වත්ම මගේ හඬ අවදි විය.

“පැට්‍රික්!“

පැට්‍රික් හැරී මදෙස බැලුවේ සුපුරුදු සතුට මුව තුළ සරසාගෙන ය. ඔහු නවතා ලූ මා ඊළඟ වචනයකට ඉඩ සොයන බව හැඟී ගිය හෙයින් දෝ සිනාව නවතා ලූ පැට්‍රික් මවෙත හැරී ආවේ ය. ප්‍ර‍න්සුවා ද ඔහු අනුගමනය කළේ ය.

“ඇයි? මොකක් ද වෙන්නෙ?“

දඟකාර ප්‍ර‍ංශකාරයා වෙනුවට ඒ ප්‍ර‍ශ්නය මවෙත යොමු කළේ මගේ කාමර සගයා ය; බොහෝ සහෘද හැඟීම් හුවමාරු කරගෙන සිටි ‘සහෝදරයා‘ ය!

“ඔයාල එද්දි සමහර විට මං පිටත් වෙලා තියෙයි ද දන්නෙ නැහැ. මං ආපහු ලංකාවට යනව. හදිසියෙම... මගෙ තාත්ති නැති වෙලා!“

“ඕ.... මගේ දෙයියනේ... ප්‍රියා... මගේ යාළුවා...!“

මොහොතක් මා දෙස බලා උන් පැට්‍රික් උණුසුම්ව මා වැළඳ ගත්තේ ය. ප්‍ර‍න්සුවා මගේ අත දැඩිව අල්ලා ගනිමින් අසල ඇති ආසනය මත හිඳ ගත්තේ ය.

“ඔව්... මට යන්න වෙලා... ඔයාල එද්දි මං ඉඳීද දන්නෙ නෑ... ඒකයි කිව්වෙ“

“එද්දි? එන්න අපි යන්න එපැයි... දැන් කොහෙ යන්න ද?“

පැට්‍රික් තුළ උන් ‘සහෝදරයා‘ කතා කරන්නට පටන් ගත්තේ ය‍.

“දැන් උඹ මොකද කරන්නෙ?“

“දන්නෙ නෑ... හෙට එළි වෙන්න තව ගොඩක් වෙලා තියෙනව. කාලය ගෙවා ගන්න එපැයි“

“ඇඳුමක් දාගන්න... අපි එළියට බහිමු“

“ඔව්... වරෙන් අපිත් එක්ක එළියට බහින්න...“

“පාටියකට යන්න?“

“නෑ... එළියට බහින්න...“

මම ද මොහොතකින් ඔවුන් හා රීජන්ට් වීදියේ වීදි ලාම්පු එළිවලට පහතින් ඇවිද යමින් උන්නෙමි.

“අද අපි කොහේවත් යන්නෙ නෑ ප්‍රියා... කොහේවත් යන්නෙ නෑ... මොකක්ද අපි කරන්න ඕනෙ කියල උඹ තීරණය කරපං. ඇවිදිමු ද මේ නගරේ එහා කෙළවර වෙනකම්ම? ඇවිදිමු ද අනිත් අන්තෙට ගිහින් මුහුද මුණ ගැහෙනකම්ම? බොමු ද වැටෙනකම්ම...? නැත්තං... උඹට ඕනෙ ද කතා කරන්න... ඇති වෙනකං... හිතේ දුක නැති වෙනකං...? ඕනෙම දෙයක්.... ඔව්... ඕනෙම දෙයක් ඔට්ටුයි... අපි ඉන්නෙ මේ රෑ උඹ ළඟ!“

මගේ කර වටා දැඩිව අත දමා ගනිමින් පැට්‍රික් කියාගෙන ගියේ ය. මම නිරුත්තරව උන්නෙමි. ඔහු යෝජනා කරන කිසිවක් මා තුළ නැගී ඇති හැඟීම මකා නොදමන මුත් ඒ කවර හෝ දෙයක් සිදු කරමින් කාලය පරදවන්නට මට අවශ්‍යව තිබිණ. නමුත් පිළිතුරක් මගේ මුවට නැගුණේ නැත.

“අපි ප්‍ර‍ංශෙන් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් තාත්තලා දාලයි අපිත් ආවෙ. මගේ තාත්ත මට ඊයෙත් කතා කළා. මටත් එයා නැතුව පාළුයි.“

ප්‍ර‍න්සුවා එතරම් හැඟීම්බර වනු මා දැක තිබුණේ නැත.

“උඹ තීරණය නොකරනව නං අපි කියන්නං... අපි බීර වීදුරුවක් බීල කතා කරමු. වරෙං...“

වීදි කෙළවරක වූ බීරහලක් වෙත මගේ ගමන් මග වැටී තිබෙන බව පැට්‍රික් තීරණය කළේ ය.

මේසය මත නැගුණු පෙණ බුබුළු දමන බීර වීදුරුව එතරම් දැඩිව මගේ ගත උණුසුම් කළේ නැත. නමුත් ඊට වඩා තියුණු දැඩි උණුසුමක් මා වට කරමින් නැගී එමින් තිබිණ. තුන් මසකට පෙර ඇසින්වත් නොදැක තිබුණු මේ අපූරු මිතුරන් දෙදෙන නිවසින් බොහෝ දුර තැනෙක මා වෙනුවෙන් වේදනාව බෙදාගන්නට සූදානමින් මදෙස බලා ඉන්නා බව මට පෙණින. මොහොතකට පෙර, සාද සිකුරාදාවේ සතුට හා එක්වන්නට ඇඟලුමක් ලා ගත්, යුරෝපයෙන් ආ තරුණ ‘සෙල්ලක්කාරයින්‘ දෙදෙනා, සිය සිත් තුළ සැඟව තිබෙන පියවරුන් පිළිබඳ ප්‍රේමයන් මා හා බෙදා ගනිමින් ඔවුන් නොදැක තිබුණු මගේ ‘තාත්තිගේ‘ රූපකාය සමග ඒ තාත්තලාගේ රූප සමපාත කළ හ. යළිත්, යළි යළිත්... මගේ දෑත් දැඩිව ගනිමින්, ශක්තිමත්ව මා හෙට දිනයට සූදානම් විය යුතු බව කී හ. කිසිදු කඳුළක් එතෙක් නොනැගුණු මගේ දෙනෙත දෙස පමණක් නොබලා බරව කඩා හැලෙන්නට යන හදවත යළි ඔසවා තැබූ හ.

මිතුදම්... ඒ බීර වීදුරුවකින් ගෙනෙන උණුසුමට වැඩි අරුමැසි දෙයකි. මට හැඟී යමින් තිබිණ!