දිග ගවුම් සහ කොට ගවුම්

(2012 මාර්තු මස 15 වැනිදා)

රීජන්ට් වීදියේ නවාතැන් දොරින් ඇතුළුවත්ම හමුවන ප්‍රවේශ දොරටුව යොමු වූයේ තරුණියන් දෙදෙනාගේ කාමරය වෙතට ය. තරුණියන් සමග එකම නවාතැනක කල් ගෙවීම ලාංකික අපට සමීප අත්දැකීමක් නොවේ. පේරාදෙණියේ සහ කොළඹත්, ශ්‍රීපාලියේත් මා දන්නා සියලු ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාර ගැහැණු හා පිරිමි ලෙස වෙන් වශයෙන් පිහිටුවා ඇත. පේරාදෙණියේ පිරිමි නේවාසිකාගාර දොරටු විසි හතර පැයෙහි ඇර දමා තිබෙන නමුත් කාන්තා නේවාසිකාගාරයකින් රාත්‍රියේ පිටව සිටීමට හෝ ප්‍රමාද වී පැමිණීමට අවසර ලබා ගත යුතු ය. 

නිශ්චිත කාල වේලාවන් තුළදී කාන්තා නේවාසිකාගාර ගේට්ටු වසා දැමෙන අතර ප්‍රමාද අවසර පත් සහිත තරුණියන් ඊට පෙර සිය පෙම්වතුන් සමුගෙන නේවාසිකාගාරයට ගාල් වීම අපේක්ෂා කෙරේ. පෙම්වතිය නේවාසිකාගාරයට ගෙනවිත් හැරලන පෙම්වතාට ද පිටතින් යා හැකි කැන්ටිමෙන් මිළට ගෙන හෝ පොදු කාමරයේ සිට පෙම්වතිය සාදා ගෙනවිත් දෙන හෝ තේ කෝප්පය රස බලා පිටව යා හැක. පෙම්වතිය හැරලීමට හෝ බැලීමට ගොස් නිතිපතා කාන්තා නේවාසිකාගාරවල ලගින පෙම්වතුන් අතර පේරාදෙණියේ ඇතිවන තරගය නේවාසිකාගාර රාත්‍රිය දිනයේ එකකුගේ ජයග්‍රහණයෙන් කෙළවර වේ. අන් සියල්ලන්ගේම පරාජිත හැඟීම් මැද රාමනාදන් ශාලාවේ ජයග්‍රාහකයාට නිත්‍යනාදන් සම්මානයත්, සංඝමිත්තා ශාලාවේ ජයග්‍රාහකයාට නිත්‍යමිත්තා සම්මානයත් හිමිවන බව මම අසා ඇත්තෙමි.  

  

රීජන්ට් වීදියේ නවාතැන ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාරයක් නොවූව ද මෙහි ශිෂ්‍ය නේවාසිකාගාර බොහොමයක්ම කාන්තා හා පිරිමි දෙපක්ෂයටම විවෘත වූ ඒවා විය. අපේ නවාතැනෙහි ද තරුණියන් දෙදෙනෙකු විසීම මා හැර අනෙත් කිසිවකුට පූර්ව අත්දැකීම් රහිත කාරණාවක් නොවී ය. 

තරුණියන් දෙදෙනාගෙන් අයෙකු වූ චීන ජාතික තරුණිය හඳුන්වන ලද්දේ ක්‍රිස්ටල් යන නමිනි. ඇනී මෙන්ම ඔස්ට්‍රේලියානුවන්ට නුහුරු චීන නාමය වෙනුවට ඇය මෙම පටබැඳි නාමය භාවිතා කරන බව පෙනින. තරමක ලජ්ජාශීලී තරුණියක් වූ ක්‍රිස්ටල් චීන වැසියන්ට ආවේණික ලෙස පාද ළඟ ළඟම තබමින් වේගයෙන් නාන කාමරය හෝ කුස්සිය වෙත ඇවිද ගිය අතර සිය කටයුතු අහවර කළ වහාම කාමරයට වැද අතුරුදන් වූවා ය. ඉඳහිට මුහුණට හමුවන අපෙන් කෙනෙක් ඇයට සුභ උදෑසනක් ප්‍රාර්ථනා කළහොත් සියුම් මදහසකින් ප්‍රති උත්තර දෙන ඇය ඉක්මණින්, තවත් වචනයකට ඉඩ නොතබා පලා යන්නී ය. සරලවම කිවහොත් ක්‍රිස්ටල්ගේ කතා හැකියාව හා වචන නිකුත් කිරීමේ බලයද නිවෙස් හිමි ඇනී වෙත පවරාගෙන ඇති බවට සැකයක් මාවෙත නැඟිනි. නොඑසේනම් අර තරම් කුඩා ශරීරයක් හිමි ඇනී මෙතරම් වේගයකින් වචන විදින්නේ කෙසේ ද?

පවුලින් නැමති ප්‍රංශ තරුණිය සිටියේ ක්‍රිස්ටල්ගේ විරුද්ධ පාර්ශවයේ ය. නිරතුරුව නිවස ඝෝෂාවකට හරවන ඇය හැකි සෑම නිමේෂයකම පිරිමි පාර්ශවය සමග ගත කිරීම ප්‍රිය කළ බව දක්නට ලැබිණි. ප්‍රංශ සමාජයේ කාන්තාව පිළිබඳ අප සමාජයේ මුල් බැසගෙන ඇති, සත්‍යයක්ද හෝ මිත්‍යාවක් ද මා නොදන්නා අදහස තරමක් සනාථ කරමින් පවුලින් හිටි අඩියේම මගේ කර මතින් මෙන් කරණම් ගසා ආලින්ද කාමරයේ සෝපාවට ප්‍රවේශ වෙයි. ඉන්දීය පෙනුමැති මා වෙත එතරම් රුචියක් නොදැක්වූ ඇය ප්‍රංශ තරුණයින් දෙදෙනා සමගත්, බ්‍රසීල ජාතිකයා සමගත් දැඩි කුළුපග බවක් පෙන්වූවා ය. ඇය හැඳ සිටින ඇඳුම් අපේ අම්මා දුටුවහොත් කුමක් කියන්නට ඉඩ ඇතිදැයි මට අදහසක් නැත. කෙසේ නමුත් ඇය නිරතුරුව වැඩිපුර නිරාවරණය කළේ  ශරීරයේ පහළ අර්‍ධය යි. 

ශරීරය නිරාවරණය වන ඇඳුම් අඳින තරුණියන් ඕස්ට්‍රේලියාවේ සුලබ දසුනකි. ඉතා කෙටි කලිසම් හෝ සායවලින් සැරසී සිය කලවා සහ දෙපාවල සුන්දරත්වය නගරවාසීන් වෙත දැක්වීමට සිඩ්නි තරුණියෝ පසුබට නොවෙති. ඇතැම් විට දිගු සාය හෝ කලිසම් වලින් සැරසුණු තරුණියන්ගේ ඇඳුම් විනිවිද යමින් ඔවුනගේ යට ඇඳුම් වටපිටාවට හෙළි ‍කෙරෙන අවස්ථා ද වේ. 

“නිරුවතින් හිරුරැස් නාන එක එවැනි සංස්කෘතියක් තියෙන රටකට ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක අපේ සංස්කෘතියට හුරු නැති නිසා, දුරස්ථ නිසා මෙහෙට ඒක ප්‍රශ්නයක්“

පෙර දිනක යාටීවී වෙත අශෝක හඳගම දැක්වූ අදහසක් මගේ සිහියට එයි. අප රට තුළ අඩ නිරුවත ලෙස වෙන් කර දක්වන ඉහත කී ඇඳුම් ඇඳි තරුණියන් දැන් මටද සාමාන්‍ය වූ දසුනකි. හිටිවනම දිගු ඝණ ඇඳුමකින් සැරසුණු ඉන්දීය හෝ අරාබි තරුණියක් මහ මග දකින මට ඇගේ ස්වරෑපය පිළිබඳ සතුටක් ඇති වෙයි. අප සංස්කෘතිය අපට හුරු කර ඇත්තේ අඩ නිරුවත් තරුණියන් දැක සෘජුව තුටු වන්නට නොව දිගුවට ඇඳි ඇඳුමෙන් සැරසුණු යුවතියන්ගේ රුවගුණ මනසින් විඳින්නට ය. 

“අයියෝ සර්.... සර් එහෙම කොටට අඳින කෙල්ලො දිහා වැඩිය බලන්න එපෝ........“ 

ෆේස් බුක් සංවාදයකදී මෙම කරුණ අසා නර්මදා දුන්නේ එවන් පිළිතුරකි. දුරුරටක වෙසෙන සිය හිතවත් මිතුරා (ගුරුතුමා) මෙවැනි විප්‍රයෝග හමුවේ විනාශ වී යනු ඇතැයි යන විශ්වාසයක් ශ්‍රී ලංකාවේ වෙසෙන අය තුළ ඇතිවීම සාමාන්‍ය කරුණකි. නර්මදා යනු මා ශ්‍රී පාලියෙන් පිටවන විට දෙවන වසරට පිවිස සිටි ශිෂ්‍යාවකි. ඇයත් ඇගේ මිතුරියන් කැළත් ඉඳහිට ෆේස් බුක් අඩවියෙන් හෝ ස්කයිප් හරහා පිවිසෙමින් මගේ සුවදුක් විමසා බලති. මා රටින් පිට වන වග අසා වේදනාබරව කඳුළු සැලූ ඇතැම් ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් දැන් පෙනෙන්නට නැත.

“කොහොමත් ළමයි කියන උන් විශ්වාස කරන්න එපා. උන් අවස්ථාවාදියි. වැඩ ටික කෙළවර වුණාම අපි උන්නද මළාද හොයන්නෙ නෑ. ඒ උන්ගෙ හැටි“

ආනන්ද සර් වරෙක ශිෂ්‍ය මිතුදම් පිළිබඳ දුන්නේ එවන් උපදෙසකි. එහෙත් විශ්ව විද්‍යාලයෙන් බැහැර ව ගොස් හිතවත්කමින් අප ගැන සොයා බලන ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ද නැත්තේ නොවේ. අනෙත් අතට උපාධිය ලැබූ පසු ගොරතර සමාජ අරගලයට බසින ඔවුනට අප සිහි කරමින් සිටින්නට කාලයක් නොතිබෙන්නට ද පුළුවන. විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් වන අපට එක්වරම හමුවන නැවුම් සිසු කැළක් සමග වසර හතරක සබඳතාවක් ගොඩ නඟා ගැනුමට ලැබෙයි. ඇතැම් සිසු සිසුවියෝ සමාන හදැත්තන් ලෙස අපට ඉතා සමීප වෙති. පේරාදෙණියේදී මට හමුවූ දීපනී, සඳලි, රුවන්, මේනක වැන්නවුන්ද ශ්‍රී පාලියේදී හමුවූ චතුරංග, කලාබර (පට බැඳි නමකි), ජයරුවන්, රසාංගි, ප්‍රාර්ථනා වැන්නවුන්ද අයත් වන්නේ මෙම කාණ්ඩයට ය. මෙවැනි සිසු සිසුවියන්ගේ ජීවණ අරගල, පෙම් සබඳතා, පෙම් අරගල, මිතුරු ගැටුම් හා අඩ දබර අතරට මැදි වන්නට සමීපත්වය වැඩිවත්ම අපට සිදුවෙයි. පේරාදෙණියේ ගත කල ජීවිතයේදී මෙන් නොව නිවසින් දුරස්ථව ගෙවූ ශ්‍රී පාලී ජීවිතයේදී මාගේ සමීපතමයින් වූයේ මෙම ශිෂ්‍ය මිතුරන් ය. 

“සර් දන්නෙ නැහැ... මිහිරංග මුල් දවස්වල මාත් එක්ක යාළු‍වෙලයි හිටියෙ... දැන් එයා මාව මග අරිනව...  “

මා හමුවට පැමිණ කඳුළු සලන්නට ගත් සරලා විස්තර කරන්නට වූවා ය. හැඬීමෙන් රත් පැහැ වූ දෙනෙතත්, අපේක්ෂා භංගත්වය නිසා වේදනාවෙන් මිරිකුණු ඇගේ මුහුණත් මට අදද සිහිපත් කර ගැනීම අපහසු නැත. වේදනාව පිට කරනු වස් හඬා වැළපෙන්නට යත්න දරන්නකුට ඊට ඉඩ දීම යහපත් බැවින් මම නිහඬව ඇගේ කතාව අසා සිටියෙමි. 

“සර් හිතයි මට පිස්සු කියල.... එයා මුල ඉඳලම මට ලියපු සේරම කවි, ලියුම් මම පොතක අලවල තියෙන්නෙ...“

ඇය සිය ප්‍රේමය අවිහිංසක සතුටකින් විඳිමින් උන් බවට ඒ මනා සාක්ෂියක් වුව මම කිසිත් නොකීවෙමි.

“මම දන්නව කරන්න ඕන දේ! මම මේ පාර ගෙදරින් එනකොට ගෙනාව පිහියක්!!!!“

එක්වරම ඇසුණු වදනින් මම ත්‍රස්ත වී ගියෙමි. එහෙත් කලබල වූ බවක් පෙන්වීම ඇගේ තත්වය සමනය කිරීමට ඇති නිසි ප්‍රවේශය නොවේ. 

“ඒ කියන්නෙ ඔයා දැන් මිහිරංගට පිහියෙන් අනින්නයි යන්නෙ...?“

“නැහැ සර්... මට ඒක කීයටවත් කරන්න බැහැ. මම එයාට ආදරෙයි. මම කොහොමද ඒක කරන්නෙ?“

“එහෙනම්?“

“අපි දෙන්න ගැලපෙන්නෙ නැති බව කියපු කෙනා මම දන්නව... මම පිහියෙන් අනින්නෙ ඌට...!“

වේදනාව සමග පුපුරා හැළෙන වෛරයක සේයාවක් දැන් ඇගේ මුහුණින් කියවාගත හැකි ය. මම සෙමින් කතා කරන්නට පටන් ගත්තෙමි. 

“සරලා...මට ඔයාගෙ වේදනාව හොඳටම තේරෙනවා... ඒත් ඔයා කාටහරි පිහියෙන් ඇන්නම ආයෙ මිහිරංග ඔයා ළඟට එනවද? ඒක එහෙම වෙන එක හොඳටම විශ්වාස නම් ඒක කලාට කමක් නැහැ“

මගේ පළමු තර්කයෙන් මඳක් විශ්මයට පත්වූ සරලා කල්පනා කරන්නට වූවා ය. 

“ඔයාගෙ ප්‍රේම කතාව මාස කීපෙක එකක්. ඒත් අවුරුදු පහක ලව් ස්ටෝරි එකක් ඉවරකරල තමන්ගෙ ගර්ල් වෙන කෙනෙක්ව බැඳල රටින් පිට වෙලා යද්දි නිස්සද්දව ඒක දිහා බලා උන්නු කෙනෙක් මම දන්නව. එයාටත් තිබ්බ කාට හරි පිහියෙන් අනින්න. ඒත් මොනවද ලැබෙන්නෙ? ඒක තවත් අම්මෙක්ට වේදනාවක් හදල දෙන වැඩක් විතරයි නේද? ඔයා ටිකක් කල්පනා කරන්න තනියම... ළඟ තියාගෙන ඉන්නකොට පාවිච්චි කරන්න හිතෙනව නම් ඔයාගෙ පිහිය මට ගෙනත් දෙන්න“

සරලාගේ කඳුළු සෙමෙන් වියැකෙමින් තිබිණි. ඇය මොහොතක් කල්පනා කරමින් සිට ඒ මොහොතේ අනිවාර්යව තිබුණු ප්‍රශ්නය මා වෙත යොමු කළා ය. 

“කවුද සර් අර සර් දන්න කෙනා.. අවුරුදු පහකට පස්සෙ ගර්ල් දාල ගිය?“

“මම!!“

ජීවිතයේ නියත මොහොතවල් වලදී ඔබ කළ යුතු ප්‍රකාශ සත්‍යයද හෝ මිත්‍යාවද යන්න වැදගත් නොවේ. ඇතැම් විට ඒ සත්‍යය හා මිත්‍යාව එක්කොට ඔබම ගොඩනගන ප්‍රවාදයක් විය හැක. වඩා වැදගත් වන්නේ ඉන් ලබන ප්‍රතිඵලයයි. විරහ දුකින් පීඩිතව, තවකකු මරා දමන්නට වුව සැරසී මා අභියස සිටින සරලා සැබවින්ම දක්ෂ සිසුවියකි. ඇයගේ දිවි මග යළිත් පහන් කරදෙන්නට මා කරන ප්‍රකාශයේ සත්‍ය අසත්‍යතාව වැදගත් නොවන බව මට වැටහී ගොස් තිබිණි.

දිගු විරාමයකට පසු නිහඬව නැගිට ගිය සරලා යළි මා දකින්නට ආවේ නැත. කිසිදු පිහි ඇණුමක් සිදු නොවූ අතර මිහිරංග වෙත යළි පෙම් කවි හා ලිපි සරලා විසින් භාර දුන් බව මට ආරංචි විය. 

වසර දෙකකට පසු සරලාගේ කණ්ඩායමේ අවසන් වසර නාට්‍ය නිෂ්පාදනය නරඹා කණ්ඩායමට සුභ පතන මහ සෙනග මැද මමද සාමාජිකයෙක් වීමි. සැම නෙතට කඳුළු කැඳවූ ඒ විසල් නාටකයේ සරලා මනහර රංගනයක නිරත වූවා ය. සියළු සිසු සිසුවියන් අප වෙත පැමිණ අප හා කතා කළ අතර ඔවුනගේ විශිෂ්ටතා අගයන්නට අපට අවකාශ ලැබිණි. අවසාන නාට්‍ය කණ්ඩායම් සාමාජිකයාද පිටව ගියමුත් සරලා එහි නොවූ බව මට අවබෝධ විය. මම සෙමින් වේදිකාව පිටුපසට ඇවිද ගියෙමි. සිය චරිතය සඳහා ඇඟලාගත් ඇඳුමින්ම සැරසුණු සරලා තනිව, වේදිකාව කෙළවර බිමට නැඹුරු කරගත් මුහුණින් යුතුව රැඳී සිටියා ය. 

“සරලා... මොකද ඉස්සරහට ආවෙ නැත්තෙ... ඔයා හොඳට කැරැක්ටර් එක කළා... මයි කන්ග්‍රැජුලේෂන්ස්!“

සෙමින් හිස ඔසවා මා දෙස බැලූ ඇගේ නෙත් කෙවෙනි අග වූ කඳුළු කැට හඳුනාගන්නට මට අපහසු වූයේ නැත. එක්වරම මා පා මුල වැටී මට ආචාර කළ ඇය හඬන්නට වූවා ය. මම සෙමින් නැඹුරු වී ඇය නැගිටුවා ලීමි. කුඩා දැරියක මෙන් ඇය මා ළය මත හිස තබාගෙන දිගු වේලාවක් කඳුළු සැලුවා ය. 

“මට සමාවෙන්න සර්... හැමෝම එක්ක පේළියට ඇවිත් කතා කරල යන්න මට හිත් දුන්නෙ නැහැ. මේ චරිතෙ රඟපාන්න මම මේ කැම්පස් එකේ මේ විදියට ඉතුරු වුණේ සර් නිසා... එදා සර් මට කිව්ව වචන ටික මාව වෙනස් කළා සර්... මම සර්ට කතා කරන්න එන්න ඕන අනිත් අය එක්ක පෙළ ගැහිල නෙවෙයි කියල මට හිතුන....“